Բարև։ Եթե ինձ հետ խոսելուց կհարցնեիր՝ ի՞նչ կա, ուրեմն գրում եմ հարցիդ պատասխանը, իսկ եթե ուղղակի կհարցնեիր՝ ոնց եմ, ուրեմն լավ եմ, դու ասա։

Արդեն ինձ շատ քիչ ժամանակ է մնացել Մյունստերում ապրելու ու սովորելու, տվել եմ հիմնական քննությունս, վաղն էլ կիմանամ, թե ոնց եմ տվել։ Մի քիչ տխուր եմ, իհարկե, որ արդեն վերջանում են գերմանական օրերս, բայց դրանից ավելի շատ ուրախանում եմ, որ հետ եմ գալիս Հայաստան։ Հայաստանի վատը միայն համալսարանս է ու դասերս, որ վաղվանից սկսում են, իսկ ես ուղիղ մի շաբաթ բացակայելու եմ։ Դե, ըստ իմ տոմսի՝ սեպտեմբերի 1-ից եմ հասնում դասի։

Սկզբում որոշել էի բոլոր ճանապարհորդություններիցս պատմել, բայց երբ սկսեցի ճանապարհորդել, հասկացա, որ էդքան էլ բան չկա պատմելու։ Ես ու լրիվ պատահաբար նույն ծրագրին դիմած մեր համալսարանից իմ հայ ընկերը (այսուհետ՝ Հենրիկ) լավ բան ենք մտածել։ Ամեն շաբաթ ընտրում ենք մոտ քաղաքներից երկուսը ու շաբաթ կիրակի օրերին այցելում։ Առավոտյան 9֊ին գնացք ենք նստում, երեկոյան՝ վերադառնում։ Առաջին քաղաքը, որ գնացինք, Քյոլնն էր։ Գուգլ մեփսն էլ ձեզ կասի, բայց ես էլ կասեմ, որ երբ Քյոլնում լինեք, անպայման այցելեք շոկոլադի թանգարանը, իսկ հետո բարձրացեք վեր (կտեսնեք՝ որտեղից) գետին նայելու։ Հրաշալի տեսարան է, ես պոկվել չէի ուզում։

Քյոլնի հաջորդ օրը գնացինք Ամստերդամ, քանի որ մեր քաղաքը Նիդերլանդների սահմանին շատ մոտ է։ Բայց սա գնացել էինք մեր դասընթացի կազմակերպիչների ու բոլոր ուսանողների հետ, հետևաբար, այդքան էլ շատ ժամանակ չունեինք։ Այստեղից միայն խորհուրդ կտամ Վան Գոգի թանգարանի տոմսերը նախօրոք առնել, որ իմ նման տրանսպորտին լիքը փող տալով չգնաք հասնեք, ու պարզվի՝ այդ օրվա տոմսերը վերջացել են։ Հետո էլ չգնաք մադամ Տյուսսոյի թանգարանում թիթիզություններ անեք, որ, դե լավ, Վան Գոգը չեղավ, գոնե սա տեսնեմ։

Մյուս վիքենդին ես ու Հենոն ընտրեցինք Բրեմենն ու Դորտմունդը։ Բրեմենը դեռևս իմ տեսածներից ամենասիրածս քաղաքն է։ Հին, հեքիաթային ու անդադար հնչող երաժշտությամբ։ Այստեղ խանութները ավելի հեքիաթային էին, քան ինքը՝ քաղաքը։ Իմ ամենահավանած խանութում ձեռագործ տիկնիկներ վաճառող կինը նստած գործում էր իր նոր տիկնիկները, հնչում էր մեղմ երաժշտություն, իսկ ոտքերի մոտ քայլում ու քսմսվում էր բրիտանական ցեղատեսակի թմբլիկ փիսոն։ Այդ փիսոն աշխարհի ամենափափուկ բանն էր, որին երբևէ ձեռք եմ տվել։ Այստեղից էլ գնեցի իմ փոստային բացիկը՝ հայտնի երաժիշտներով։ Ընդհանրապես, մտածել եմ բոլոր քաղաքներից գնել փոստային բացիկներ՝ որպես հիշողություն, որ եղել եմ այդտեղ։ Գուցե ինչ֊որ պահի հավաքածու էլ ունենամ։

-Ձեր կատուն աշխարհի ամենասիրուն կատուն է, որին ես երբևէ տեսել եմ,֊ դուրս գալուց գովեցի ես։
-Գիտեմ,-համեստորեն պատասխանեց հրաշքի տերը։
Ամեն դեպքում, Բրեմենը ամենալավն էր։
Մյուս օրը Հենոյինն էր։ Դեղին ու սև սիրտ ունեցող բորուսիացին Դորտմունդում էր։ Կատակում եմ, իրականում ինձ էլ էր շատ հետաքրքիր ֆուտբոլի թանգարանը, Բորուսիա Դորտմունդի ստադիոնը։ Քաղաքն էլ էր սիրուն, բայց դե ամենատպավորիչը Սիգնալ Իդունա ստադիոնի տուրն էր, պատմությունները ֆուտբոլիստների, նրանց՝ խաղին պատրաստվելու արարողության մասին։
Մյուս քաղաքը, որ որոշեցինք գնալ, Էսսենն էր։ Բայց երբ սկսեցինք փնտրել այստեղի տեսարժան վայրերը, տեսանք, որ դրանք բոլորը գտնվում են կողքի քաղաքում՝ Օբերհաուզենում։ Բնականաբար, գնացինք Օբերհաուզեն, ոչ թե Էսսեն։ Նախապես մենք միշտ որոշում ենք մեր գնալու տեղերը, գծում մեր երթուղին, ու հետո ամենաօպտիմալ կերպով բաշխում ժամանակը։ Ինձ թվում է՝ դա Հենոյի հոբբիներից է։ Քարտեզներ շատ է սիրում, հատկապես՝ թղթից։ Իսկ երբ մեր քաղաքում՝ Մյունստերում, ձեռք էր բերել թղթե քարտեզ, երջանիկ էր։ Առաջին օրերին, երբ քաղաքը այդքան էլ լավ չգիտեինք, Հենոն գուգլից օգտվելու փոխարեն հանում էր իր մեծ քարտեզը ու սկսում իսկական գանձ որոնողի նման մատիտով նշումներ անել։ Իսկ եթե գուգլով արդեն գտել էր, թե ուր ենք գնում, միևնույնն է, հանում էր թղթե քարտեզը ու նշումներ անում։

 Հա, ինչ էի պատմում։ Որոշել էինք գնալ Sea life, Legoland ու էլի մի քանի թանգարաններ ու սիրուն տեղեր։ Լեգոլենդ մեզ մտնել թույլ չտվեցին շատ հետաքրքիր պատճառով՝ երեխա չունեինք։ Հետո ասացին, որ ցավում են, ներողություն են խնդրում, բայց պեդոֆիլներից խուսափելու համար են էդպես անում։ Չէ, չներեցինք։ Ծովային թանգարանում տեսա բոլոր մուլտերում ու կինոներում տեսած ձկներին ու ութոտնուկներին։ Ձեռք եմ տվել ինչ֊որ թունավոր կենդանու, որից հետո ձեռքիս վրա վերք եմ գտել։ Եթե մյուս նյութս չգա մի շաբաթից, իմացեք, ինչ֊որ կարմիր բան է ինձ սպանել։ Բայց, կարող եմ հպարտանալ, որովհետև կարողացել եմ բանականություն չունեցող, ուղեղ էլ չունեցող ինչ֊որ կենդանի օրգանիզմի նյարդերը ուտել։ Անունը չեմ հիշում, բայց կլոր օղակ էր, պատից կպած ու լիքը մազիկներ ուներ։ Էնքան ձեռք տվեցի ու, էսպես ասած՝ սիրեցի, որ նյարդայնացավ, մազիկները քաշեց ներս ու փակվեց։ Շատ լավ կենդանի էր։
Իսկ հիմա Դյուսելդորֆի ճանապարհին եմ։ Մի քանի օրից գնալու եմ Ֆրանկֆուրտ, որտեղից էլ ինքնաթիռս է՝ դեպի Երևան։

Ամենամեծ քաղաքները դեռ առջևում են։ Հուսով եմ՝ ամենալավ տպավորություններն էլ։