tatev telunts

Մտորումներ

Ինձ հետաքրքիր է, թե ինչու ենք մենք սիրում կարդալ այն գրքերը, որոնք շատ հայտնի են, ու որոնց մասին շատ են խոսում։ Ինչո՞ւ ենք լսում այն երգերը, որոնք շատ տարածված են ու հայտնի, երգվում են հռչակավոր մարդկանց կողմից, կամ ուղղակի յութուբում ունեն շատ դիտումներ։ Մեզնից շատերը երբեմն թերահավատորեն են մոտենում այն բաներին, որոնց մասին չենք լսել, կամ որոնք դեռ հայտնի չեն, բայց իրականում բացահայտել է պետք այն ամենը, որոնք մեզ հետաքրքրում են։ Շատ մարդիկ մինչ մի բան կարդալը, լսելը կամ դիտելը սկզբում կարդում են մարդկանց կարծիքներն ու մեկնաբանությունները, իսկ հետո որոշում կայացնում անել այն, ինչ սկզբում էին մտադրված անել, թե ոչ, քանի որ մի քանիսն այն հավանել են, մի քանիսը՝ ոչ։ Ամեն մարդ ունի իր պատմությունը, ու եթե ինչ որ մեկը իրեն չի գտել այնտեղ, միգուցե, դու գտնես։

Ցավում եմ, որ նույն հիմունքներով ենք մենք նաև ընտրում, թե ում հետ շփվենք ու խոսենք, ում հետ՝ ոչ։ Օրինակ, եթե մարդը աչքի է ընկնում իր ակտիվությամբ, ոճով, շատախոսությամբ, շփվող է, ծիծաղում է, ունի նորագույն սարքեր, շատերը ձգտում են այդ մարդու հետ խոսել, շփվել, նկարվել, ծիծաղել, իր հետ շատ ժամանակ անց կացնել։ Մի խոսքով ես սա անվանում եմ քծնել ու տանել չեմ կարողանում քծնողներին։

Երբևէ փորձե՞լ ես շփվել այն մարդու հետ, ով շատ քիչ է խոսում, ամաչկոտ է, տխուր:

Ես նկատի չունեմ` մոտենալ այդ մարդուն ու հարցնել. «Ինչո՞ւ չես մեզ հետ շփվում, ինչո՞ւ ես ամաչկոտ ու պասիվ» ու հետո թողնել իրեն ու գնալ։ Ասեմ, որ քո այս ասածներով դու չես դառնում շփվող ու ընկերասեր մարդ, այլ վիրավորում ես ինչ որ մեկի զգացմունքներն ու ինքնասիրությունը։ Ես նկատի ունեմ` բոլորին ցույց տալ միևնույն ջերմ ժպիտը ու վերաբերմունքը, այլ ոչ թե մեկին քծնել, մյուսի վրա սառած հայացք գցել ու հեռանալ։

Կարծում եմ այն, ինչը ավելի հասարակ է, շատ հաճախ ավելի գեղեցիկ է։ Երջանիկ լինելու համար պարտադիր չէ հասնել Արարատի կամ Ջոմոլունգմայի գագաթը, կարող ես բարձրանալ քո քաղաքի փոքր բլուրը կամ սարը, ու դրանով էլ քեզ երջանիկ զգաս։ Պարտադիր չէ ապրել մեծ քաղաքում, գնալ մեծ ռեստորաններ, բայց մենակ նստել ու տարբեր մարդկանց միահամուռ ժխորի մեջ ինչ-որ բան խմել կամ ուտել։ Կարող ես քեզ նաև երջանիկ զգալ այն ժամանակ, երբ քո փոքրիկ բնակարանում խմում ես տաք թեյ այն մարդու հետ, ում սիրում ես ու հեռու լինես այն մարդկանց բազմությունից, ովքեր կողքից նման են տարբեր ու ինքնավար քաղաքների, ու զգաս, թե ինչպես է ներսումդ ինչ-որ մի բան իջնում ու բարձրանում, ու քեզ հուշում, որ դու այդ մի պահին հանգիստ ես ու երջանիկ։

Աշխարհում ամեն ինչի մեջ էլ կյանք կա, նույնիսկ այն ամենի մեջ, որոնք սպառվում են, կոտրվում, փորձում անհետանալ, այդ ամենի մեջ էլ կյանք կա, քանի դեռ գոյություն ունեն։ Ու վերջում ուզում եմ ասել, որ մեր մեջ ու մեր շուրջը կյանք կա։ Գնահատենք մեզ հանդիպած ամենափոքր բանը և ուրախ լինենք, որ էս մեծ ու խճճված աշխարհում մենք ստացել ենք մի փոքր բան, որ կարող ենք դարձնել մեծ արժեք մեզ համար, դրանով ուրախանալ ու հպարտանալ ու դա դարձնել մերը։