Մտածում եմ՝ այս անգամ ինչպես դասավորեմ մտքերս: Մեկ գեղեցիկ շարվում են իրար կողքի. թվում է՝ արդեն ժամանակն է վերցնելու գրիչն ու թուղթը, բայց մեկ էլ հանկարծ ամեն ինչ խառնվում է իրար, մտքերս որոշում են մենակ թողնել ինձ: Երևի ամառ է, ու մտքերս նույնպես որոշել են հանգստանալ, որոշել են փախչել քաղաքի շոգից, որոշել են փախչել այս կրկնվող նույնությունից ու, ի վերջո, որոշել են ցրվել, ցրել ներսիս դատարկությունը պարապմունքներից հետո:
Նրանք վերադառնում են միայն քամու ժամանակ: Գալիս են, երբ ամենաշատը չեմ ուզում մտածել, գալիս են մթության մեջ, գալիս են, երբ ականջակալներումս իմ՝ կրկնվող, նույն, արդեն տարիներով մեխված 5-6 երգերն են հնչում:
Ախ մոռացա նշեմ, որ մտքերս ինձ այցելում են, երբ ընկերոջս հետ փորձում եմ ցրել նրանց: Ընկերս իհարկե միշտ արձագանքում է այնպես, ինչպես ես եմ ցանկանում: Լինում է, որ ընկերոջս հետ օրերով չենք լսում իրար: Դե երևի պետք են դադարներ կարոտելու համար: Ընկերս էլ երևի ինձ է կարոտում, երբ գլխումս դատարկություն լցրած մոռանում եմ նրան: Իսկ ո՞վ է ընկերս: Ընկերս ինձ ամենալավը հասկացող, գաղտնապահ ու սենյակիս պահապան կիթառն է: Նրա միջոցով մտքերս գնում ու գալիս են: Փորձեցինք միասին հավաքել ամեն ինչ ու պատմել նրանց անընդմեջ հեռանալու ու վերադարձի մասին:
Լույսը արդեն բացվում է, իսկ մտքերս թողնում են ինձ նորից նույն միօրինակ առօրյայի հետ:
Շոգ է…