Ինչպես յուրաքանչյուր լավ բան, ամառն էլ շուտով կավարտվի, իսկ ամռան ավարտը մեզ կտանի ուսման: Շատերին
այնտեղ, որտեղ արդեն մի քանի տարի է՝ սովորում են, իսկ ոմանց էլ, հանձինս ինձ, նոր ուսումնական
հաստատություն։
Վախեր չունեմ, անհանգիստ չեմ, կարծում եմ՝ կկարողանամ հարմարվել ու ընտելանալ նոր միջավայրին, կգտնեմ
նոր ընկերներ: Այսքանը պատկերացրի, իսկ իրականում վախեր ունեմ ու անհանգստանում եմ: Ինչպե՞ս կլինի,
կկարողանա՞մ հաղթահարել տնից հեռու ապրելու դժվարությունը, կսովորե՞մ քաղաքին, կկարողանա՞մ ինքնուրույն
գնալ համալսարան, հե՞շտ կմտերմանամ կուրսեցիներիս հետ: Չգիտեմ, ամեն դեպքում՝ կփորձեմ, և բացի դրանից՝ ես
ուսանող քույր ունեմ, ու հույսս նրա վրա է, մինչև ես ամեն ինչ կսովորեմ ու կանեմ ինքնուրույն։
Եթե անկեղծ՝ դեռ լիովին չեմ կարողանում պատկերացնել, որ սեպտեմբերի մեկին դպրոց չեմ գնալու, իմ դասարան
չեմ մտնելու: Երբ դեռ չէի ընդունվել, անհանգստանում էի, որ հնարավոր է՝ չստանամ անհրաժեշտ միավորներ
քննություններից, ու ֆիզիկայի ուսուցչուհիս ասաց. «Մնացած աշակերտները ինչպես են ընդունվել, դու էլ
կընդունվես», և ընդունվեցի: Հիմա էլ ես եմ ինքս ինձ ասում. «Ուրիշներն ինչպե՞ս են սովորել ու հարմարվել, դու էլ
կսովորես»:
