Իմ զրուցակիցը 15-ամյա Արմեն Պետրոսյանն է, ով մանկուց զբաղվում է ըմբշամարտով, և գրանցել է արդեն իր առաջին հաջողությունները:
-Հաճախել ես ըմբշամարտի 8 տարեկանից: Քո ցանկությո՞ւնն է եղել, թե՞ ստիպողաբար ես գնացել:
-Մանկուց սիրել եմ այդ սպորտաձևը, քանի որ մեր ընտանիքում գրեթե բոլորը ըմբիշներ են՝ պապիկս, հայրիկս, հորեղբայրներս:
-Առաջին անգամ երբ մտար դահլիճ, որտեղ պետք է պարապեիր, կհիշե՞ս ինչ էիր զգում:
-Առաջին անգամ իհարկե մի տեսակ լարվածություն կար, բայց երբ արդեն գորգ մտա, զգացի, որ դա իմն է, և ես պետք է հասնեմ նրան, որ ծնողներս հպարտանան ինձանով:-Մի փոքր կպատմե՞ս պարապմունքների ընթացքի մասին:
-Սկզբում պարապում էի Վեդի քաղաքում՝ զուտ ֆիզիկական ուժի համար, հետո, երբ սերս ավելի խորացավ դեպի ըմբշամարտը, արդեն 12 տարեկանում սկսեցի մարզվել Երևանի օլիմպիական հերթափոխի քոլեջում: 13 տարեկանում դարձա Ռազմիկ Գոլեցյանի անվան ըմբշամարտի դպրոցի աշակերտ (դպրոցը գտնվում է Արտաշատ քաղաքում), որտեղ էլ իմ մարզիչ Ռաֆիկ Գոլեցյանի շնորհիվ կարողացա հաջողություններ գրանցել:
-Քանի՞ տարեկանում ես առաջին անգամ լուրջ մրցման մասնակցել և որտե՞ղ:
-14 տարեկանում, Դաղստանի Խասավյուրթ քաղաքում միջազգային մրցումներ էին, որտեղ զբաղեցրի 2-րդ տեղը՝ 63 կգ քաշային կարգում:
-Ինչպե՞ս որոշվեց, որ հենց դու պետք է ներկայացնես Հայաստանը:
-Մրցումներից առաջ մրցաշար եղավ, որի հաղթողն էլ պետք է մասնակցեր այդ մրցաշարին: Ես հաղթեցի, և մարզիչս որոշեց, որ ես պետք է գնամ:
-Ի՞նչ տրամադրվածություն ունեիր մրցումներից առաջ:
-Գորգ մտնելուց առաջ նպատակը մեկն է՝ ամեն գնով հաղթել: Տրամադրվել էի, որ պետք է հաղթեմ, սակայն վերջում չստացվեց:
-Ո՞ւմ հետ էիր մրցում:
-Ազգությամբ չեչեն էր մրցակիցս, ում հետ անցկացրեցի 4 գոտեմարտ, և պարտվեցի եզրափակչում:
-Ըմբշամարտը քեզ համար ընտրել ես որպես մասնագիտությո՞ւն, թե՞ որպես հոբի:
-Մասնագիտություն չէի ասի, ավելի ճիշտ, այն դարձել է իմ կյանքի մի մասը, ու հետագայում ինչ էլ ընտրեմ, բնականաբար սպորտը չեմ թողնի:
-Ի՞նչ նպատակներ ունես կապված հենց այդ սպորտաձևի հետ:
-Նպատակ ունեմ դառնալ ՀՀ չեմպիոն և Եվրոպայի առաջնության հաղթող:
-Իսկ ի՞նչ կարգախոսով ես առաջ շարժվում:
-Նախքան հանձնվելը հիշիր` ինչի համար էիր սկսել…
Աշխատում եմ չհանձնվել: