Գրում եմ այն ժամանակ, երբ գիտեմ, որ չես պատասխանելու։ Չեմ սկսում բարևով, որովհետև անպատասխան բարևներ չեմ սիրում։ Բառերս տառերի խղճուկ կույտի են վերածվել ու դադարել են իմաստ արտահայտել։ Կապտականաչավուն աչքերիդ խորը երանգը, կարծես, ուղիղ դիմացս է։ Մտերիմ ընկեր կորցնելը ցավոտ է… Մեկ ամիս առաջ կույր գնդակը տեսավ քեզ, քեզ տեսավ, որ մենք այլևս քեզ չտեսնենք։ Կա՞ ավելի ազդեցիկ տեսարան, քան լավագույն ընկերոջդ դիակը եռագույնով փաթաթված տեսնելը։
Թաղմանդ օրը հողը ճաքել էր հպարտությունից, ճաքել էր, որ քո պես հերոսի է գրկելու։ Գիտե՞ս՝ պատերազմը վերջացել է, բայց իմ ներսում է պատերազմ սկսվել, ու այդ պատերազմը մինչև կյանքիս վերջ շարունակվելու է։ Ինքս ինձ հետ եմ պատերազմում, փորձում եմ համակերպվել կորստիդ հետ, բայց պարտվում եմ։ Իմ լավ, իմ ազնիվ, իմ համեստ ընկեր, ինչպե՞ս համակերպվեմ, ինչպե՞ս հաղթեմ ներսումս սկսված՝ վերջ չունեցող պատերազմում, ինչպե՞ս խաբեմ ինձ։ Բարությունդ սահմաններ չուներ, հիշո՞ւմ ես՝ ինչքան էի քեզ ասում՝ տղան այդքան բարի չպիտի լինի, դու էլ ժպտում էիր ու թեման փոխում։
Միշտ իմացիր՝ ինչ էլ լինի, դու միշտ իմ լավագույն ընկերն ես լինելու….
Նամակիս հասցեատերը Մամիկոն Կասոյանն է, իմ զինվոր ընկերը։ Հավերժ փառք մեր հերոսներին։