Ահա… Նորից գրում եմ, քեզ եմ գրում նամակս։ Գիտեմ, որ անպատասխան է մնալու նամակը. չեմ ուղարկելու քեզ։ Բայց, հավատա՛, անկարող եմ չգրել ու զգացմունքներս չարտահայտել։ Սկսեմ նրանից, որ կյանքս դատարկ է, ես դատարկ, թույլ ու մենակ եմ։ Հավելեմ, որ ես խեղդվում եմ առանց քեզ։ Միայն թե չեմ հասկանում՝ կարոտից, թե միայնությունից եմ խեղդվում։ Հոգիս խեղդվում է, ու երբեմն խղճում եմ ինքս ինձ՝ իմ այս վիճակի համար։

Բայց ես պայքարում եմ, պայքարելու եմ, քանի որ իմ երակներում քո արյունն է հոսում, ես քո աղջիկն եմ։ Հա՛, ես այն աղջիկն եմ, ում ծնունդին դու սպասում էիր՝ որպես քո տղայի։ Դու չգիտեիր, որ իմ ծնունդից միայն տասներեք տարի հետո պիտի տղա ունենաս։
Բայց ես այնքան ոգևորված էի աշխարհ գալու մտքով, ես ուզում էի տեսնել քեզ, ճանաչել ընտանիքս, լսել ձեզ, ձեր գրկում մեծանալ: Ես ուզում էի, որ լսեք ինձ, ուզում էի, որ ընդունեք ինձ։
Ու այս մտքերով ես աշխարհ եկա, ծնվեցի ու իմ ծնունդով, միգուցե, հիասթափեցրի ձեզ։ Կներե՛ս, պա՛պ, ես քո երազած տղան չէի։ Այդ պահից սկսած ես սկսեցի ատել բժիշկներին, չէ՞ որ նրանց սխալի պատճառով էր, որ դուք այդքան ուրախացել էիք տղա ունենալու մտքով։
Ես ծնվեցի հայրենիքիցս հեռու՝ Ռուսաստանի Դաշնությունում, ես ստացա մայրիկի ազգանունը։ Իսկ գիտե՞ս՝ ինչ դժվար է ինձ համար, որ իմ ազգանունով առանձնանում եմ քույրերիցս ու եղբորիցս։ Դու բոլորին կարողացար տալ քո ազգանունը, իսկ ինձ՝ ոչ։ Բայց ինձ համար այդ ազգանունը թերևս ավելի կարևոր է։
Մեծանում էր քո աղջիկը։ Ու ժամանակի ընթացքում դու համակերպվեցիր։ Ինձ համար դու կատարելություն ես, մանկությանս օրերից դեռ հիշում եմ, թե ինչ մեծ սիրով ես դու ինձ պարուրել: Ու այդ սերը ինձ հետ է ցայսօր։
Մեզ հիմա բաժանում է տարածությունը, որն, ի դեպ, գործնականում հաղթահարելի արգելք է։ Ես սպասում եմ, քանզի չեմ կարող ինքս թռչել, գալ մոտդ։
Ես այն աղջիկն եմ, որին դու չէիր սպասում, ես այն աղջիկդ եմ, որը քեզ հպարտանալու բազմաթիվ առիթներ է տվել։ Ես քոնն եմ՝ քո արյունն ու քո սրտից պոկվածը։ Չէ՞ որ քո աչքերի արևներն են լցնում ու գունավորում իմ ճամփին հանդիպող խավարը։ Ես քո աղջիկն եմ ու հպարտ եմ դրանով։
Ես այն աղջիկն եմ, որ քո գրկում ու քո ձեռքը բռնած մեծացավ, որ քեզնով ու քո խոսքով սնվեց։ Հա՛, հպարտությամբ եմ կրում քո աղջիկը լինելու բարձր կոչումը։
Նամակիս մեջ ես իմ սերն ու անսահման կարոտն եմ դնում։ Ա՜խ, ափսոս, որ այդքան համարձակ չեմ լինի ու երբեք չեմ ուղարկի նամակս քեզ։ Ու այս նամակից ինձ միայն իմ չհագեցող կարոտը կմնա։ Աշխարհում միայն մի զգացում կա, որը չափելի է կարոտի հետ. դա սերն է: Թերևս, կյանքն իր առանցքի վրա կանգուն է նաև այս երկու երևույթների հիմքի վրա: Մարդու կողմից ընկալելի ոչ մի թիվ այնքան մեծ չէ, որքան մանուկ երեխայի կարոտի չափը հոր նկատմամբ: Այդ չափն իսկապես անվերջին է մոտենում, և անվերջի մասին՝ որպես վերացական հասկացության, շատ թե քիչ իրական պատկերացում կարելի է կազմել հենց այդ կարոտի չափի ընկալման շնորհիվ: Կարոտը՝ գիշերն անգամ անքուն է և կարծես անթաքույց հսկում է կարոտյալներին:
Պա՛պ ջան, երբեք չեմ մոռանում գնալուդ օրը, իմ մանկական արցունքները, օդանավակայանը։ Օդանավակայաններն աշխարհի ամենաուրախ ու ամենատխուր վայրերն են: Ու տարօրինակն այն է, որ միշտ այսպես է. այս օդանավակայանում տխրություն է, մյուսում՝ ուրախ ժպիտներ: Տեսնես՝ լինու՞մ է, որ երկուսում էլ նույն տրամադրությունն է լինում…
Սպասելու եմ քեզ, ու քո ճամփին են լինելու իմ սիրտը, աչքերս: Դու ճամպրուկդ հավաքեցիր, այդպես էլ չմտածեցիր, միգուցե նաև չտեսար, որ ճամպրուկիդ մի փոքրիկ անկյունում ես խնամքով իմ սիրտն եմ դրել, հույսերս, սպասումս, հոգիս, հավատս եմ դրել: Ես քեզ հետ եմ լինելու՝ ուզես դու, թե՝ ոչ, քանի որ մարդը միշտ լինում է այնտեղ, որտեղ իր սիրտն է: Քեզ երբեք չեմ թողնելու, չնայած՝ դու իմ բացակայությունից միգուցե քեզ տխուր կամ մենակ չզգաս, իսկ ե՞ս… Իսկ ես սպասելու եմ, արդեն սկսել եմ հաշվել վայրկյանները, ես ամեն ինչ կտայի, որ ամիսները ակնթարթի նման թռչեին:
Իսկ ես կսպասեմ, կաղոթեմ: Չէ՞ որ սիրտս ու հոգիս քո ճամպրուկի մեջ են, կսպասեմ, մինչև հետ բերես: Իմ միակ, իմ ամենաթանկ: Շա՜տ եմ սիրում քեզ, ի՛մ հայրիկ։