Ժողովրդավարություն․․․ Դե իհարկե, սրա համար ենք պայքարում։

Ողջույն, մեր ըմբոստ վարչապետ, չեմ հարցնում՝ ինչպես եք, որովհետև քաջ գիտակցում եմ, թե ինչ ասել է լինել հանրապետության գլխավոր դեմք։ Դժվա՞ր է, այնպես չէ՞։ Բայց կարծում եմ՝ շտապել եք։ Մտքերովս ճամփորդում էի, ու հանկարծ կառամատույցը կանգ առավ 2018 թվականի ապրիլ ամսվա ուղղությամբ։ Գեղեցիկ տեսարան էր։ Ամենուրեք մարդկանց խառը ամբոխներ էին, որոնցից յուրաքանչյուրը կարծես թե գիտեր՝ ինչ է ուզում։ Փողոցները այնքա՜ն լիքն էին, բայց ոչ միայն մարդկանցով, դրանք նաև լիքն էին բարությամբ, համախմբվածությամբ, և իհարկե, հայրենասիրությամբ։ Ավտոմեքենաների բարձր ազդանշանի ձայներին միանում էին հազարավոր մարդկանց՝ կոկորդի ամբողջ ուժով դուրս մղված «Ազատ, անկախ Հայաստան», «Մենք ենք տերը մեր երկրի» «Նիկո՜լ, վարչապետ», «Քա՛յլ արա, մերժի՛ր Սերժին» և նմանատիպ այլ արտահայտություններ։ Ակնհայտ էր մի բան՝ պայքար է սկսվել։ Այո՜, սկսվել էր, բայց հանուն ինչի՞։ Գիտեմ, գիտեմ՝ հանուն հեղափոխության, բայց․․․ Հիշո՞ւմ եք, նամակիս սկզբում գրեցի՝ կարծում եմ՝ շտապել եք։ Հենց դա է նամակիս գլխավոր ասելիքը։ Շարունակ պայքար, ի վերջո հաղթանակ, բայց հետո հայտնվում են որոշ «անճոռնիներ» ու սկսում են քննադատել, վատաբանել, թերագնահատել ձեր աշխատանքը։

Պարոն Փաշինյան, մեզ նախ և առաջ հեղափոխված միտք էր պետք։ Առանց հեղափոխված մտքի ոչ մի երկիր չի կարող լիարժեք հեղափոխվել։ Պետք էր վերացնել՝ դեռևս նախկին կառավարությունից ժառանգած տխմար մատերիալիստական մտածելակերպը։ Փլատակների վրա նոր տուն կառուցելը խելամիտ չէ, եթե այդ փլատակները մաքրված չեն։ Իսկ գիտե՞ք, թե ո՞րն է փլատակը։ Փլատակը մեր կարծրացած մտածելակերպն էր, հեղափոխության մասին ուտոպիստական մտածելակերպը։ Քաղաքականությունը ռոմանտիզմ չի սիրում, բայց մենք, չգիտես՝ ինչու, հեղափոխության մասին կիսաֆանտաստիկ կարծիք ունեինք։ Մենք ուզում էինք տեսնել հեղափոխություն՝ առանց հեղափոխելու ինքներս մեզ։ Պետք էր նախապես ամբողջ հոգով խանդավառված հասարակությանը հոգեբանորեն հասկացնել, որ հեղափոխությունը մի քանի օրում չի լինում, դրա համար ժամանակ է պետք, ու երկար ժամանակ։ Անհամբերություն՝ մեր ազգին բնորոշ հատկանիշ։ Համբերել չեն կարողանում։ Հավանաբար վախենում են, բայց դա էլ արդարացում չէ։ Պարոն Փաշինյան, խնդրում եմ նամակիս մեջ քննադական ենթատեքստ չորոնել, որովհետև ամենևին չեմ քննադատում։ Եկեք պայքարենք հանուն հայ ազգի հեղափոխված հավաքական մտքի։

Վստահ եմ, որ ձեզ շատ են դիմում կրթական համակարգի բարելավման, աշխատավարձերի բարձրացման, աշխատատեղերի ընդլայման և այլ հարցերով, բայց շատ բաներ ձեզնից կախված չեն, ու նամակներում ոչ հեռատես բաներ ցանկանալը այդքան էլ ճիշտ չէ․ ախր, դուք Ձմեռ պապիկը չեք։ Այդ է թերևս պատճառը, որ իմ նամակում ձեզնից որևէ բան չեմ ուզում, որովհետև հասկանում եմ մեր երկրի առջև ծառացած խնդիրները, դրանց լուծման բարդությունները։ Սպասել է պետք, պարզապես սպասել։

Հա… Քիչ մնաց՝ մոռանայի։ Մենք ընդհանուր բան ունենք՝ ես սովորում եմ Երևանի պետական համալսարանի նույն ֆակուլտետում, որտեղ տարիներ առաջ դուք էլ եք սովորել։ Պետք է նաև ասեմ, որ երբ դիմորդ էի, բանավոր քննության ժամանակ ասել եմ, որ Ձեր՝ առաջին հերթին լրագրողի կերպարը իր ներդրումն է ունեցել ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետը ընտրելու համար։

Մեր ըմբոստ վարչապետ, հուսով եմ՝ նամակս զուտ թղթի անպետք կտոր չի մնա և կհասնի իրական հասցեատիրոջը՝ Ձեզ։