Բարև, հրեշտակս… Երբեք չեմ մտածել քեզ գրելու մասին, չեմ մտածել, որովհետև ոչ մի անգամ չեմ ցանկացել քեզ պատմել իմ մասին: Գիտեմ, որ ինձ ավելի լավ ես ճանաչում, քան ես ինքս:
Ես գիտեմ, որ հետս ես ամեն պահի, ամեն րոպե ու ամեն տեղ: Հիմա էլ, երբ որոշել եմ քեզ գրել, դու ես ինձ օգնում, մտքեր տալիս, հետևում շարադրանքիս:
Երևի շոյում ես գլուխս, հա, ես զգում եմ քո նուրբ քնքշանքը: Պապ, հրեշտա՛կս, աղջիկդ մեծանում է, բայց ես նույն քո էն պուճուրն եմ, որ վախենում էր սարդերից ու ամեն անգամ տեսնելիս շալակդ էր թռչում:
Պապ, դու հիմա էլ ամեն ինչում կաս, դու ուղղակի ամեն ինչ ես:
Ինձ դրսում ծանոթներդ ու ընկերներդ քո նմանությունն են տալիս: Չկա ավելի լավ զգացում քան այն, որ նման եմ քեզ:
Երջանկություն է քեզ ունենալը: Նկատեցի՞ր` ես չեմ դադարել քո մասին ներկայով խոսելը: Գիտես, պապ, հրեշտակները չեն մահանում: Ուղղակի գալիս է ժամանակ, երբ մենք ուղղակի ֆիզիկապես անորոշ ժամանակով հեռանում ենք իրարից: Մեր մտքերը, հույզերը, հույսերն ու հիշողություններն անվերջ են:
Մենք իրար տված խոստում ունենք` երբեք չհանձնվել, ինչ էլ որ լինի: Հա, գիտես, պապ, ես քեզ տված բոլոր խոստումներս կատարում եմ հերթով:
Դպրոցում շատ էին ասում, որ ափսոս, քեզ մի քիչ չեմ քաշել մաթեմատիկական խնդիրներ լուծելիս: Դպրոցս փոխել եմ, պապ, էլ չեն ասում…
Հա, ամեն ինչ լավ է դպրոցում, ընկերներ ունեմ լավ: Ինձ ոչ մեկը չի նեղացնում, պապ, բայց ես մեկ-մեկ նեղացնում եմ չհասկանալով, ներում ես, չէ՞…
Գիտե՞ս, ես հիշում եմ մեր սիրած բոլոր մուլտերի անունները, մեր ամենասիրած շոկոլադը: Բայց գիտես, էլ չկա դրանից, երևի նեղացել է մեզանից: Վաղուց միասին չենք գնացել իր հետևից ու մեր տուն բերել:
Պա՜պ, Արմենն ու Վարդանն ամուսնացել են, բալիկներ ունեն: Հոպարը տղային քո անունն է տվել, քեզ նման է շատ, պապ, համ տեսքով, համ էլ բնավորությամբ:
Պա՛պ, ես քո կարիքը շատ եմ զգում: Գիտեմ` մենք իրար շատ ենք սիրում: Ժպտում ենք իրար` ամեն անգամ երկնքին նայելիս: Պա՛պ, մեր սերն ու կապվածությունը հավերժ է…