Nane Eghiazaryan

Նապոլեոնների երկրում

Հայ ժողովուրդը արարող ժողովուրդներց մեկն է…
Իմ կարծիքով` ամեն հայ գիտի այս նախադասությունը, և եթե չգիտի, պետք է իմանա, բայց մարդ ինչքան էլ ստեղծում է, գալիս է մի պահ, երբ այլևս դրա դիմաց ստացած վարձը բավական չի լինում ընտանիք պահելու համար: Երբեմն մարդն իսկապես հոգնում է չարչարվելուց և, ստանալով չնչին աշխատավարձ, այլ ճար չի տեսնում, բացի հայրենիքից դուրս աշխատանք փնտրելը: Այդ մարդկանցից շատերին կարող ենք հարցնել, թե ո՞ւր է նրանց հայրենասիրությունը ու պարտքի զգացումը դեպի սահմանին կանգնած զինվորը, բայց մի՞թե նա էլ չի ասի, թե որտե՞ղ է իմ չարչարանքի արդյունքը: Ամեն դեպքում կան շատ կարծիքներ դեպի արտեկիր մեկնողները: Շատերն են ասում, որ մարդ, եթե լավ փնտրի աշխատանք, անպայման կգտնի, բայց ի՞նչ անեն այն մարդիկ, ովքեր փնտրում են և իրենց հարմար գործ չեն գտնում: Էստեղ էլ մի ուրիշը կասի, թե պիտի հարմարվի ուրիշ աշխատանքին, բայց մարդն ինչո՞ւ պետք է հարյուր հազարավոր դրամներ ծախսի և չորսից տասը տարի տրամադրի համալսարանում ուսում ստանալուն, որ հետո էլ ուրիշ գործին հարմարվի: Կամ, լա՛վ, ասում են, որ լավ մասնագետները չեն կորչում և գտնում են իրենց աշխատավայրերը։ Համաձայն եմ, իսկ ի՞նչ անեն միջին մակարդակի մասնագետները, նստեն տանը ու վե՞րջ…

Ես ուղղակի ուզում եմ հասկանալ նրանց, ովքեր ասում են, որ ապագան մեր հայրենիքում է… Լա՛վ, ես էլ եմ համաձայն ձեզ հետ, եկեք ամբողջ ազգով մնանք մեր երկրում, նստենք տներում ու զբաղվենք անգործությամբ ու մեկ էլ կտեսնենք՝ հո՛պ, արդեն տուն չունենք, դրա փոխարեն շատ պարտքեր ունենք:

Դե, ի՞նչ ասեմ, երևի Հայաստանում կան ընդամենը հազվագյուտ մարդիկ, ովքեր պարտքեր չունեն: Լա՛վ, սա էլ հասկացանք, մնում են մեր երկրում, կուտակում պարտքեր ու աշխատում: Աշխատում ենք, նորմալ աշխատավարձ ենք ստանում, բայց մեկ է, պարտքեր ունենում ենք, իսկ սա ինչի՞ հետևանքով է:

Հայը հայրենասեր է, նա սիրում է աշխատել և իր քրտինքով հաց ստեղծել, բայց հայը նաև փառասեր է:

Ինչպես ասում էր Րաֆֆին՝ հային պետք է բացատրել, որ ինքը չի կարող միայն նապոլեոններ ծնել: