Առավոտ, երբ աչքերս բացեցի ու հարցրեցի, թե` ի՞նչ ա եղել, մամ, ցավոտ պատասխան ստացա.
-Հողերը տալիս ենք…
Ցավը շատ մեծ է: Չգիտես` ուրախանա՞ս, որ վերջապես վերջացավ, թե՞ որ մեր տղերքի արյամբ սնած հողերը տվեցինք… Դժվար է ընդունել, որ Արցախ ենք կորցնում, որ այնտեղ, որտեղ ընկել է և հերոսաբար զոհվել հայորդին, պիտի տանք թշնամուն և պիտի տանք նրա համար, որ մենք և մյուս սահմանին կանգնած քաջերն էլ չընկնեն, պիտի տանք, որ էլ չկռվեն, ու վերջանա… Վերջանա և երբեք չմոռացվի…
Մենք միայն համակերպվողի դերում ենք, ընտելանում ենք կատարվող ամեն ինչի հետ, հիմա բոլորս մեծ ցավ ենք ապրում, մենք մեզ չենք ներում, բայց քիչ-քիչ ընտելանում ենք, և այս ամենն էլ է սովորական դառնում:
Սովորեցինք ապրել վիրուսի հետ (որը պատերազմի դեմ չնչին երևույթ էր):
Սովորեցինք ապրել պատերազմի հետ, սովորեցինք կորցնել արդեն ամենաթանկերին և չսպասվածներին…
Կսովորենք նաև ապրել ընդունելով, որ հայ զինվորի շնորհիվ ենք ապրում, նրա կյանքն էլ մեր կյանքի հետ պիտի ապրենք, որ գոնե մեզ կարողանան ներել, որ այն հողը, որը մեր ապրելու համար էին պահում, կա, ու մենք ապրում ենք:
Շատ դժվար է նկարագրել նրանց հերոսությունը, բառեր չես գտնում, էնպիսի բառեր, որ իրոք բնութագրում է… Ուզում եմ հերոսներս իմանան, որ թեև հողը տվել ենք, բայց երբեք չենք մոռացել իրենց հերոսական արարքները: Մենք չենք ուզել այդ հողերը տալ, մենք միայն արցունքներով ենք ընդունել դա, ընդունել ենք ինքներս մեզ չներելով, բայց ձեզանից ներում սպասելով, որովհետև դուք ամենաբարին եք, ամենահայրենասերը և ամենաամենան:
Ներեք մեզ, որ առանց ձեզ ենք ապրելու…
Մեր աղոթքները երբեք չեն պակասի ձեր սուրբ հոգիների խաղաղության համար: