Ո՞վ եմ ես: Բավականին բարդ է երևում: Հաճախ եմ այս հարցը տվել ինքս ինձ և տարբեր իրավիճակներում տարբեր պատասխաններ եմ ստացել: Հարցրել եմ նաև ընկերներիս. Դե, բնականաբար, լսել եմ գեղեցիկ խոսքեր իմ մասին, բայց ես չգիտեմ, թե նրանք իրականում ինչ են մտածում: Ես կարող եմ ինձ այսպես ներկայացնել:
Ես Մերին եմ: Ծնվել եմ 1999 թվականին, այսինքն 16 տարեկան եմ: Ապրում եմ Սյունիքի մարզի Դարբաս գյուղում: Զբաղվում եմ սպորտով, հաճախում եմ պարի և երգի խմբակների և շատ եմ սիրում պարել, շատ եմ սիրում ֆուտբոլ խաղալ և հաճախ եմ խաղում ընկերներիս հետ: Ի դեպ, մենք աղջիկների կանոնավոր ֆուտբոլային թիմ ունենք, որի ավագը ես եմ: Կարող եմ նաև ասել, որ իմ այս տարվա ու ընդհանրապես ողջ կյանքի ամենամեծ ձեռքբերումը աղջիկների առաջնորդության և զարգացման ծրագրին մասնակից դառնալն էր, որի ժամանակ ես մեկ շաբաթում սովորեցի այն ամենը, ինչը չէի կարող սովորել մեկ տարում: Կարող եմ ինձ այլ կողմից ևս ներկայացնել և ասել, որ ինչպես բոլորը, ես նույնպես կյանքում բազում անկումներ եմ ունեցել, բայց ի տարբերություն շատերի, իմ վայրէջքները ավելի ցավոտ են եղել և դժվար է եղել ոտքի կանգնելը:
Դե այսպես երկար կարող եմ գրել և ինձ ներկայացնել, բայց մի՞թե ընթերցողը իսկապես կհասկանա, թե ով եմ ես, կկարողանա՞ ծանոթանալ իմ էության հետ. իհարկե ոչ, քանի որ նույնիսկ ես, որ արդեն հասուն մարդ եմ, դեռ չեմ կարողանում հասկանալ, թե ով եմ, չգիտեմ, համապատասխան բարդ իրավիճակում կարո՞ղ եմ անել այնպիսի բան, որը մտածում եմ, որ երբեք չեմ անի:
Լավ, իսկ հիմա քո հերթն է. դե, հարց տուր ինքդ քեզ, թե արդյոք դու գիտե՞ս, թե ով ես. պատասխան հարկավոր չէ:
Այս աշխարհում ինչպես բոլորը, ես նույնպես ունեմ բազում նպատակներ: Դրանք թե՛ անձնական են, թե՛ «հանրային»: Հանրային ասելուվ ես հասկանում եմ այն նպատակները, որոնց հասնելու դեպքում արդյունքը ինձ գոհացնելուց բացի կգոհացնի նաև ուրիշներին: Մարդու նպատակները հիմնականում ձևավորվում են այն ժամանակ, երբ նա ունենում է խնդիրներ, և նպատակներին հասնելով ակնկալում է նաև դրանց լուծումը: Կան այնպիսի խնդիրներ, որոնք ինձ իսկապես հուզում են: Դրանցից է մարդկային անհավասարությունը, որը հիմնականում կախված է սոցիալական ապահովվածության աստիճանից, և որը հաճախ բազմաթիվ անարդարությունների պատճառ է դառնում: Դե, իհարկե, ինչպես գիտենք այս աշխարհում ոչ մի տեղ և ոչնչում չկա հավասարություն և չի էլ կարող լինել, սակայն դա չի նշանակում, որ անհավասարությունը պետք է հասցնել այդպիսի բարձր աստիճանի և երկու մարդկանց միջև դնել այդպիսի մեծ տարբերություն, մանավանդ եթե դա կապված է սոցիալական վիճակի հետ:
Ինձ հուզող մեկ այլ հարց է մարդկանց չափից շատ դժգոհ լինելը: Մենք դժգոհ ենք ամեն ինչից. թե՛ երկրից, թե՛ կառավարությունից, թե՛ ինքներս մեզանից: Օրինակ, մեր օրերում դժվար է գտնել այնպիսի մարդ, ով գոհ է մեր երկրի կառավարությունից և կառավարման համակարգից: Խնդիրն այն է, որ մենք չենք հասկանում, որ այդ համակարգը և դրա «գլխին» կանգնած մարդկանց հենց մենք ենք ընտրել: Մենք չենք հասկանում, որ այդ դժգոհություններով ինքներս մեր կյանքն ենք բարդացնում: Մի պահ, եթե այս աշխարհին նայենք դրական կողմից, կտեսնենք, թե ինչքան գեղեցիկ երևույթներ կան այստեղ, որոնք մենք չենք էլ նկատել: Ահա ինձ հուզող խնդիրների մի մասը, որոնց լուծումները ինձ համար մեծ նպատակներ են դարձել և ես մեծ ջանքեր կգործադրեմ դրանց հասնելու համար: