Երբեմն մտածում եմ, թե կյանքս ինչպե՞ս է փոխվելու, երբ ընդունվեմ համալսարան: Նոր ընկերներ, շրջապատ, հագեցած ու հետաքրքիր ուսանողական կյանք, արշավներ և ուսումնասիրություններ…
Ամեն ինչ հետաքրքիր է թվում, բայց իրականում սա նկարի միայն լուսավոր մասն է: Լիարժեք ուսանող լինելու, ուսանողական կյանքին լիովին կցվելու համար ժամանակ է պետք, բայց ինչ անի գյուղում ապրող այն ուսանողը, ով նույնիսկ վերջին ժամերին մնալ չի կարող, որպեսզի չուշանա գյուղ գնացող վերջին ավտոբուսից, ուր մնաց թե` մասնակցի դասերից հետո անցկացվող միջոցառումներին ու ծրագրերին կամ ընկերների հետ ինչ-որ տեղ գնա:
Նման խնդիր կա Հայաստանի գրեթե բոլոր գյուղերում: Մեր գյուղն էլ` Արագածոտնի մարզի Ոսկեհատ գյուղը, բացառություն չէ: Այստեղ երթուղային տրանսպորտ հաճախ չենք տեսնում, իսկ եղածներն էլ շատ ժամանակ չեն աշխատում, և ոսկեհատցի ուսանողներն ու աշխատողները, նրանց թվում նաև քույրս ու եղբայրս, ստիպված են լինում տաքսիով կամ ոտքով հասնել կողքի գյուղ՝ այնտեղից քաղաք գնալու համար: Բարդ է, հատկապես առավոտյան, երբ լույսը դեռ չի բացվել:
…Ինքս էլ շատ անգամ զգացել եմ, թե ինչ է նշանակում տրանսպորտի բացակայության պատճառով երկու կիլոմետրից ավելի անցնել՝ պարապմունքի գնալու համար:
-Մի քիչ սպասենք, որ ծանոթ մեքենա գա, գնանք:
-Չէ, չէ, բա, որ չգա կուշանանք:
Էլ ո՞վ կարող է այդքան ճանապարհ անցնելուց հետո խնդիրներ լուծել, այն էլ հանրահաշվից: