lusine hovhannisyan

Նյարդերի պատերազմ

Ահա և վերջացան նաև մեր քննությունները… Հոգնել էինք արդեն ամեն օր պարապելուց և անգիր անելուց: Ուզում էինք շուտ ավարտվի այս, կարելի է ասել նաև, «մղձավանջը»: Պարապմունքների ժամանակ վազքի մեջ ես լինում (վազիր այս տուն կամ էլ մյուս): Ամեն պարապմունքը սկսելիս մենք միշտ հիշում էինք շտեմարան կազմողներին: Տեսնես` ի՞նչ են մտածել, որ կազմել են դա. երեխաներին սահմանափակե՞ն, մտածելու կարողությունից զրկե՞ն, թե՞ նեղմիտ դարձնեն: 

Մի խոսքով, ազատվեցինք այդ ապրումներից:
Մի կողմից ուրախ եմ, բայց մյուս կողմից էլ չեմ հավատում, որ ավարտվեց կյանքի ևս մի կարևոր ու շատ սպասված շրջան:

Մի փոքրիկ դրվագ պատմեմ իմ պարապմունքներով լի կյանքից:
Այս վերջին շրջանում ավելի լրջացել էի և սկսել էի ավելի արդյունավետ պարապել, որպեսզի հասնեմ նպատակիս: Ես պարապմունքից գալիս էի տուն հոգնած ու ընդհանրապես չէի խոսում տանեցիների հետ, հարց տալուց էլ գոռալով կամ դժկամությամբ էի պատասխանում նրանց: Մայրս զարմանում էր, թե ինչո՞ւ եմ այդքան ագրեսիվ դարձել: Ես չէի զգում, թե ինչպես եմ վիրավորում կողքիններիս, որովհետև ուշք ու միտքս շտեմարաններն էին: Տարօրինակ է, գիտե՞ք, հետևել, թե ինչպես է մարդը, ով միշտ տիրապետում է իրեն, կորցնում ինքնատիրապետումը: Կորցնելով ինքնատիրապետումը թողնում է իր ներսում գտնվող աշխարհը, վազում, փորձում փախչել: Բայց միևնույն է, չես կարող փախչել այն ամենից, ինչ քո ներսում է:

Մի անգամ երեխեքով հավաքվեցինք ու որոշեցինք վառել դրանք: Քանի որ որոշել էինք գնալ Վրաստան, մտածեցինք գրքի մնացորդներից որոշ մասը կլցնենք Քուռ գետը:

Մի խոսքով, վերջ, ով դիմացավ նյարդերի պատերազմին, քննությունները բարեհաջող տվեց, ով չդիմացավ, կամ պիտի բավարարվի իր չուզած ֆակուլտետում սովորելու հեռանկարով, որտեղ թափուր տեղեր կան, կամ նորից անցնի այս ամենի միջով: