DATA-DRIVEN STORYTELLING ABOUT HUMAN RIGHTS, ԲԵՌԼԻՆ

-Բարև Ձեզ, խնդրում եմ ներկայացեք: 

-Բարև Ձեզ, ես Նատալին եմ, 22 տարեկան, Հայաստանից եմ, այժմ ապրում եմ Գերմանիայում, ունեմ որդի` 2 տարեկան:

-Ինչքա՞ն ժամանակ է, ինչ Գերմանիայում եք:

-Արդեն մոտ 1 տարի 10 ամիս կլինի:

-Ինչո՞ւ որոշեցիք հենց Գերմանիա տեղափոխվել:

-Էդպես պատահեց, ոչ մի մտադրություն չի եղել հենց Գերմանիա գալու, ուղղակի ընտրեցինք որևէ Եվրոպական երկիր:

-Երեխայի համար դժվա՞ր չէ մանկապարտեզում լեզվի և շփման հետ կապված:

-Ոչ, երեխան շատ շփվող է, հեշտ է ընտելանում միջավայրին, իսկ լեզվի առումով այնքանով է դժվար, որ ռուսերեն, գերմաներեն ու հայերենը խառնվել են, չի կողմնորոշվում` որ լեզվով արտահայտվի:

-Իսկ էստեղ ինչպիսի՞ վերաբերմունք է փախստականների երեխաների հանդեպ:

-Եթե մեծահասակների հանդեպ ինչ որ ձևով արտահայտվում է լավ կամ վատ վերաբերմունքը, երեխաների հանդեպ ոչ մի տարբերություն չի դրվում:

-Իսկ չե՞ք վախենում, որ երեխան կհեռանա իր արմատներից:

-Ոչ, քանի որ մենք շատ ենք աշխատում նրա հետ, աշխատում ենք չհեռացնել հայկական արմատներից, չնայած բնական է, որ ինչ որ բաներ գերմանական բարքերից կվերցնի, քանի որ էստեղ ապրելով չես կարող մեկուսանալ գերմանական մշակույթից, բայց փորձում ենք հնարավորինս մոտ մնալ հայկականին:

-Ի՞նչ կարգավիճակ ունեն  էստեղ փախստականի երեխաները:

- Նույն կարգավիճակը, ինչ ծնողները, 18 տարեկանից հետո նոր քաղաքացիություն կստանան:

-Ի՞նչ խնդիրների առաջ կարող ես կանգնել քաղաքացիություն չունենալու պատճառով:

-Քաղաքացիություն չունենալը արդեն խնդիր է: Առաջին ամիսները շատ դժվար են: Հետո քեզ տալիս են հնարավորություն, որ տուն վարձես, բայց չեն տալիս տուն, իսկ էստեղ ամենադժվարը հենց տուն գտնելն է: Աշխատանք գտնելը նույնպես խնդիր է, և հատկապես երբ հայ ես, քաղաքական կարգավիճակից ելնելով, մեր վիճակը ավելի դժվար էր: Բայց այժմ ամուսինս աշխատում է, ամեն ինչ իր հունով է գնում:

-Ինչպե՞ս եք պատկերացնում Ձեր ապագան:

-Դե հիմա սովորում եմ որպես ֆլորիստ, հետո հուսով եմ, կսկսեմ աշխատել, և մենք կսկսենք ավելի լավ ապրել: