Բարև: Ուզում եմ քեզ մի բան պատմել, եթե դեմ չես: Ասում են` առաջինը լինելը դժվար է, (դե՜, այո, այդպես է), սակայն ինչքա՜ն հաճելի է լինել առաջինը, (դե, իհարկե, լինում են նաև բացառություններ):
Իմ կյանքում «առաջին»-ը մի տեսակ լինում է ավելի շատ, քան կցանկանայի, որ լիներ: Սկսեմ սկզբից: Երբ ես և իմ հասակակիցները սկսեցինք դպրոց հաճախել, կրթությունը դարձրին 12-ամյա, և մենք դարձանք ճիշտ տասներկու տարի դպրոց գնացած առաջին դասարանը: Այս ընթացքում եղավ նաև գնահատման սանդղակի փոփոխումը 5-ից 10-ի: Դե դա անցավ, լավ:
Ահա եկավ նոր Հայաստանի գաղափարը, և ամենալավը սկսվեց հենց այստեղից: Մենք դարձանք նոր Հայաստանի առաջին շրջանավարտները, և հետևաբար տվեցինք առաջին ընդունելության քննություները նոր Հայաստանում: Եվ ընդունվեցինք: Այնքան հաճելի է գիտակցել, որ շուտով՝ հենց ծննդյանս օրը, որն առաջին անգամ կնշեմ նոր Հայաստանում, առաջին անգամ ոտք կդնեմ համալսարան և կդառանամ նոր Հայաստանի առաջին առաջին կուրսեցիներից մեկը:
Եվ հուսանք, որ մենք կլինենք այն առաջինները, ովքեր բարձրագույնն ավարտելուց հետո գործազուրկ չեն մնա:
Հավատա, հաճելի է լինել առաջինը: