Նորից երեկո: Կրկին մթան վարագույրն է իջնում հոգնած ու փոշոտ փողոցներին ու մայթերին: Այն իր մթությամբ ծածկում է ծաղկած ծառերի ծաղիկներն ու ծառերի տակ նստած նարդի խաղացող, ձեռքները դողացող պապիկների դեմքերը: Այնքան ուրիշ է մեր բակը ցերեկը՝ լի երեխաներով, մարդկային ջերմությամբ, այնքան տարբեր է այն օրվա տարբեր ժամերին, անբացատրելի մի զգացողություն եմ ունենում, երբ բակը դատարկ եմ տեսնում:
Այս անտանելի մութը իր ներկայությամբ ճնշում է մարդկանց հոգիները: Այնպես եմ ուզում, որ երբեք չմթնի, որ արևի տաք ու լուսավոր ճառագայթները ներթափանցեն մարդկանց ներաշխարհ, ու նրանց բարությամբ ու ջերմությամբ լիցքավորեն շրջապատող մարդկանց նկատմամբ:
Եվս մեկ օր մոտեցավ իր ավարտին, որ ազդարարի նոր օրվա, նոր լույսի սկիզբը: Այն ավարտվեց, որ հաջորդ՝ նոր սկսվող օրը ավելի մեծ ու վստահ քայլերով մոտենանք մեր կյանքի բաղձալի երազանքին, որը մի նոր ու լուսավոր օր իրականություն է դառնալու:
Այս երեկո որոշեցի մի հետաքրքիր գիրք վերցնել ու կարդալ, սակայն այդպես էլ կարդալ մինչև վերջ չկարողացա, քանի որ մի տեսակ անսովոր լռություն էր տիրում թե՛ տանը, թե՛ դրսում: Չգիտեմ՝ մո՞ւթն էր մեղավոր, թե՞ քաղաքն էր այսօր որոշել լուռ հանգստանալ: Կարծես նա էլ է հոգնել ամեն օր նույն բանը կրկնելուց, նույն ձայներից, նույն տեսարաններից, նույն մարդկանցից: Ձանձրացնող է, ինչ խոսք:
Եվ մինչ ես շարադրեցի այս մտքերս, ժամանակն անցավ կայծակնային արագությամբ, ու ավելի մթնեց: Մթան այդ սև ստվերը խցկվում է պատուհանից ու վարագույրներից ներս: Ինչպես անցավ այս մեկ ժամը, այնպես էլ կանցնի գիշերը, ու նոր բացվող առավոտը հույսով, լույսով, ջերմությամբ ու հավատով կլցնի մեր հոգիները: