hovik vanyan

Նույնիսկ մտքերս կորան…

Ամբողջ օրը մտածում էի, թե ինչ գրեմ ինքս իմ մասին ու ամփոփեմ իմ ապրած 15 տարիները: Դե, երևի կռահեցիք, որ ծննդյանս օրն է… 15 րոպե կլիներ, որ նստել էի նյութ գրելու, բայց մտքերս գալիս էին ու հանկարծ գնում: Հենց փորձում էի մի միտք որսալ` անհետանում էր: Այ քեզ բան, բայց, չէ՞ որ ամբողջ օրը մտածել էի ու արդեն գրեթե գիտեի, թե ինչ եմ գրելու…

Ի դեպ, ընդամենը մի քանի նախադասություն եմ գրել, բայց երբ ստուգում էի գրածս, տեսա, որ արդեն 7 տառ «կուլ եմ տվել» (երևի ծերանում եմ…): Հիմա կմտածեք՝ գժվել եմ, բայց, չէ, չեմ գժվել, ուղղակի ինչ-որ տարօրինակ զգացումներ ունեմ: Այսօր, երբ այս նյութը գրում եմ` 15 տարեկան եմ, իսկ վաղն այն կարդալիս կլինեմ 16 տարեկան…

Հետ նայելով իմ եկած ճանապարհով, շատ հիշողություններ եմ ունենում ու տեսնում, թե ինչքան իրարից տարբեր դեպքեր են եղել, որոնց վաղը նայելու եմ այլ աչքերով:

Երբ ծնողներս պատմում են իմ առաջին քայլերի ու բառերի մասին, մեծ հրճվանք եմ ապրում ու փորձում եմ ինձ պատկերացնել այդ վիճակում: Չեմ էլ կարողանում հասկանալ, թե ինչքան արագ են անցնում տարիները: Կարծես, դեռ երեկ լիներ, որ գնում էի մանկապարտեզ: Կարծես, դեռ երեկ լիներ, որ հայոց այբուբենն էի սովորում: Չգիտեմ: Չեք էլ կարող պատկերացնել կամ հավատալ, թե ինչքան եմ հուզվել, էլ չեմ կարողանում շարունակել մտքերս: Երևի այսքանով էլ վերջացնեմ, չնայած որ շատ ասելիք ունեի: Միայն վերջում չեմ կարող չասել ամենակարևորը.

-Շնորհակալ եմ ձեզ, մամ ջան, պապ ջան… Շնորհակալ եմ, որ ինձ կյանք եք պարգևել…