lilit harutyunyan lchshen

Շարունակելով Անիին

Այսօր սովորականի պես մտա «17.am», որ կարդամ նոր նյութերը և հանկարծ տեսա Անի Շահբազյանի նյութը` «Իչայի գերիները» վերնագրով (եթե չեք կարդացել, ապա անպայման կարդացեք): Ւնձ շատ հետաքրքրեց այն, սկսեցի կարդալ և հասկացա, որ ինձ նման մեկն էլ կա, ով մեղմ ասած, այնքան էլ չի սիրում սերիալներ դիտել…

Ինչ վերաբերում է «Իչայի գերիներ»-ին, տան անդամներից կան, ովքեր դիտում են սերիալը, դասընկերներս՝ նույնպես, իսկ ես ստիպված լսում եմ նրանց քննարկումները: Չեք պատկերացնի, թե ինչ դժվար է լսել ամբողջ օրը, թե Տապուն ինչ չար է, նախանձ, կամ Իչան մեղք է, և այլն: Փորձենք մի պահ մտածել, թե ինչպես կարելի է դիտել մի սերիալ, որն ունի 1549 սերիա, որոնցից ամեն մեկը մեկուկես ժամ է տևում, այն էլ՝ մինչև 2020 թվականը: Ես չեմ ուզում պատկերացնել, որ մինչև 2020 թվականը պիտի լսեմ նմանատիպ քննարկումներ սերիալի վերաբերյալ, ու հետո ինձ ամենևին դուր չի գալիս, որ սերիալը անվանում են ֆիլմ: Ես կարծում եմ, որ սերիալի ու ֆիլմի միջև շատ մեծ անդունդ կա: