Վերջին իրադարձությունները՝ մասնավորապես քրոջս` դպրոցը ավարտելը, համալսարան ընդունվելը, իմ անասելի լարված վիճակը՝ կապված մասնագիտության ընտրության հետ, ծնողներիս ստիպում են շուտ-շուտ օգտագործել «Էս երեխեքը ես ինչ շուտ մեծացան» արտահայտությունը: Ես ինքս էլ նկատում եմ, որ արդեն շրջապատում մեզ վերաբերվում են որպես մեծերի: Ինձ այդ փաստը, անկեղծ ասած, այնքան էլ դուր չի գալիս: Ես չեմ ուզում մեծանալ: Ուզում եմ մնալ մանկության գրկում: Իմ՝ մի քիչ խենթ մանկության գրկում, որտեղ ամենամոտ ընկերուհուս հետ որդ էինք հավաքում, ցեխից տորթ և ծաղիկների գունավոր թերթիկներից «կախարդական» թուրմեր էինք պատրաստում: Ռենջերների և փերիների մուլտֆիլմերի ժամերին մեզ փողոցում չէիք գտնի, նրանց մոլի երկրպագուներն էինք: Ժամերով տուն չէինք գալիս, գրեթե ոչինչ չէինք ուտում: Հետո քիչ-քիչ մեծացանք՝ դասերը սկսվեցին, մեր հետաքրքրությունները փոխվեցին: Իմ կարծիքով, մանկության գրկում անցկացրած օրերը, մարդու կյանքի ամենաանհոգ և ամենաերջանիկ օրերն են: Ուզում եմ նորից փոքրիկ լինել, վերապրել մանկությանս յուրաքանչյուր պահը:
