Լուսանկարը` Սիրան Մանուկյանի
Յուրաքանչյուր պատուհանից այն կողմ ապրում է մի մեծ աշխարհ: Աշխարհ՝ իր գույներով, իր պատմություններով, առօրյայով:
Ես առանձնահատուկ շատ եմ սիրում գիշերը, երբ ժամանակը հավերժ է թվում, իսկ երևակայությունը անսահման հեռու թռչում:
Եվ ամեն գիշեր, երբ բոլորը քնում են, ես դուրս եմ գալիս պատշգամբ և երկար նայում շենքի վառվող պատուհաններին ու փորձում պատկերացնել, թե ինչ է կատարվում յուրաքանչյուրից այն կողմ: «Գուցե այդ աշխարհում ապրողները երջանիկ են, գուցե շատ միայնակ են և ինչ-որ մեկի հետ զրուցելու կարիքն ունեն, կամ էլ ով գիտե, գուցե այնտեղ խնջույք է»,- ամեն անգամ մտածում եմ ես:
Լուսանկարը` Սիրան Մանուկյանի
Հետո լույսերը հատ-հատ մարում ու անհետանում են, իրենց հետ տանելով դեռևս չբացահայտված նորանոր պատմությունները: Ու ես այդպես էլ երբեք չեմ իմանում, թե արդյոք այդ աշխարհում տիրում էր երջանկությո՞ւնը, թե՞ սենյակում նստած միայնակ մեկը երազում էր երջանկության մասին: Իսկ գուցե ինչ-որ մեկն էլ կանգնած նայում է ի՞մ աշխարհին:
Լուսանկարը` Սիրան Մանուկյանի