Վերջերս գլխումս մի արտահայտություն է հայտնվել, մի նախադասություն, որն անընդհատ վերլուծում եմ, բայց այդպես էլ չեմ հասկանում, թե ինչու հենց դա լսեցի ականջներումս։ Զարմանում եմ, գիտե՞ս։ Ախր ես ականջակելներս խրել էի ականջներս, որ չլսեի այդ վարորդի վեհ մտքերը կյանքի մասին ու հանկարծ երաժշտության փոխարեն սա լսեցի․

«Արևդ գողանա՞մ, մնաս առանց արև»։ Ես չհասկացա՝ դա ասաց ինչ-որ մեկը, թե ուղղակի ականջներս լցված լինելով կյանքի մասին ճահճացած խոսքերով՝ արդեն իրենք իրենց մտածում են։
Ես անընդհատ մտածում եմ, թե որն է այդ մտքի էությունը, բայց այդպես էլ չեմ հասկանում։ Ես կարծում եմ, որ ես շատ եմ ճանաչում այնպիսի մարդկանց, ովքեր մնացել են առանց իրենց արևի, դու երևի կարծում ես, որ այն հենց մեր լուսատուն է, բայց չէ՜։ Արի՛ այլ կերպ մտածենք, օրինակ՝ այսպես. էս աշխարհում մի կտոր երջանկությունն անգամ չափազանց թանկ արժեք ունի, և չնայած այդ ամենին՝ մենք ունեցածն էլ չենք գնահատում։ Գիտե՞ս մեկին, ով արդեն ամեն բան իր կյանքում կորցրել է, ով ոչինչ չունի, բացի մի շիշ ռոմից ու սև հացից, նրան անգամ, եթե հարցնես՝ երջանկության գինն ի՞նչ է, ապա հաստատ քեզ կասի… Մարդիկ տարբեր են. մեկի համար երջանկությունը սահմանափակվում է նոր ու թանկ հեռախոսով, մյուսի համար դա մի հոյակապ դետեկտիվ գրականությունն է, կամ շոկոլադե պաղպաղակը, մի տուփ քաղցր մաստակը, մյուսի համար՝ լիքը փողն ու կարիերան, մյուսն էլ միայն մենակության մեջ է ձգտում գտնել այն։ Ես, ե՜ս չգիտեմ, երևի ինձ համար էլ երջանկությունը շատ ու շատ կետեր ունի, բայց ես երջանկությանը սահմանների մեջ չեմ առել, ես այն տեսնում եմ ամենուր, այնտեղ, որտեղ քո միտքը չի էլ հասնի, ես նրան տեսնում եմ անգամ 41-ի բարկացած վարորդի աչքերում, բարկացած կնոջ, որը հենց նոր մեզ կոչեց «մումիաներ»՝ չնայած նրան, որ ես այդպես էլ իր դեմքը չտեսա, բայց պատկերացրի։ Պատկերացնո՞ւմ ես, ես անգամ երջանկություն եմ գտնում իմ հետևից մեկ ժամ քայլող անծանոթ շան մեջ, որը երևի երջանիկ էր իմ անմիջական ու սովորական բարևից։
Ես երջանիկ եմ անգամ այն ժամանակ, երբ դու կարող ես աշխարհում միայն սևը տեսնել։ Թող չթվա, որ տխրելու առիթ չունեմ, ու չկա մի բան, որն իմ հոգում սև առաջացնի, ուղղակի ես սովորություն չունեմ աշխարհը լցնելու իմ խնդիրներով, դիմացինը ի՞նչ մեղք ունի, որ ես այդ օրը որոշել եմ սպանել ավտոբուսի վարորդին, որն ինչպես միշտ հեռախոսը մոռացել էր ականջախեցիում՝ ավտոբուսը լցնելով իր բարոյախրատական խոսակցությամբ։
Ոչ ոք երբեք էլ չի հասկանա, որ երջանկության հետ մենք միշտ մի խաղ ենք խաղում, որում միշտ էլ նա է հաղթում։ Տե՛ս, այսպես. մենք փակում ենք մեր աչքերը, հաշվում մինչև տասն ու բարձր բղավում.
-Ես արդեն փնտրում եմ քեզ, հե՜յ։
Այն տեղում, ուր նա է թաքնված, մենք չենք տեսնում, ուղղակի որոնում ենք այնտեղ, որտեղ նա երբեք էլ չի եղել։ Իսկ շատ դեպքերում մենք գտնում ենք նրան՝ մեր երջանկությանը, ու կրկին բաց թողնում, ու ոչ թե նրա համար, որ մեզ այն անհրաժեշտ չէ, ուղղակի մենք էդպես էլ այդ խաղի իմաստը չսովորեցինք ու նրա հետ չկարողացանք խաղալ այնպես, ինչպես հարկն էր…
-Ես հաշվում եմ։ 1, 2, 3, 4… չմոռանաս, Նարե, որ ես քեզ մի՜շտ գտնում եմ, տես, այս անգամ չսխալվես… 5, 6, 7, 8, 9, 10։
Հավանեցի՞ր, սա իհարկե առաջինն էր, ինչը մտքիս եկավ։ Դե, ինչպես հասկացար, ես արևը համեմատեցի երջանկության հետ։ Կարծում եմ՝ այնուամենայնիվ կապ ունեն, գուցե դու այլ միտք ունես, բայց ես հստակ մի բան գիտեմ. աշխարհիս երեսին երջանիկ է նա, ով ապրում է հանգիստ խղճով, ով ճիշտ է իր խոսքում, ով մաքուր է իր մտքերում, ով անիմաստ չի խոսում, չի բողոքում ու վերջապես նա, ով լի՜քը գրքեր ունի, դե ուրեմն ես կարող եմ ասել, որ երջանիկ լինելու համար մի աստղ արդեն ունեմ՝ գրքերս։
-Հանգիստ ապրիր, թույլ չեմ տա, որ արևդ գողանան, ես դրանք ամո՜ւր քողարկել եմ։
-Օ՜, շնորհակալ եմ, բարի մարդ։