Գարուն է, ու մենք` «Մանանա» կենտրոնի պատանի թղթակիցներս, եկել ենք Կողբ` լուսանկարներ  անելու: Կողբի փողոցներից մեկում տեսանք կոշկակար Սերգեյ Յարալյանի արհեստանոցը և մոտեցանք: 

-Ես, ոնց որ տենըմ եք, կոշկակարությամբ եմ զբաղվըմ: Ես էլ մի վախտ ձեր պես լրագրող էի, հետո սովետից եդը էս գործը սկսեցի:  Դե, հըմի էլ մեր երկրըմը դեռ լավատեսական բան չկա, էրեխեք ջեն, իսկ պուճուր գյուղում ավելի վատ ա, ծայրամասային գյուղերում՝ ավելի սարսափելի:  Հույսով ենք ապրըմ, էլի, որ լավ կըլի, որովհետև ոչ մի բանը հավերժ չի ըլըմ. ո՛չ լավը, ո՛չ վատը: Միշտ էլ էտ էրկուսը իրար հաջորդող են ըլըմ: Ուղղակի հուսանք, որ հաջորդ լավը շուտ կգա, որ գոնե մենք չէ, մեր ըրեխեքը, մեր թոռները ավելի լավ պայմաններըմը ապրին:

-Իսկ ի՞նչ է պետք դրա համար անել, ձեր կարծիքով:

-Սիրել իրանց երկիրը: Փախչըմ են, գընըմ են: Ես իմ էս երկիրը սիրըմ եմ, էրեխեք ջան, իսկապես սիրըմ եմ էս ամեն քարը, թուփը: Պրոստը մարդիկ ուզում են լավ ապրին, գընըմ են: Գործ չկա, գընըմ են: Բայց հավատացեք, մի մասի համար կգտնվեր աշխատանք:  Պրոստը մարդիկ տենըմ են իրանց մասնագիտությունով գործ չկա, գիդեն աշխարհը վերջացել ա: Կարան ինչ-որ մի բան քըթնեն: Ասըմ չեմ լրիվ, բայց մի մասը կարար իրա հըմար աշխատանք քըթնու, ապրի:

-Իսկ ինչպե՞ս ստացվեց, որ լրագրողի աշխատանքը կարողացաք կոշկակարությամբ փոխել:

-Ինձ մոտ՝ մեր ընտանիքըմ, ուղուփով, բազմակողմանի զարգացած մարդիկ են: Նեհենց որ մի կոնկրետ մասնագիտություն չեմ ընտրել, որ էս պրծավ՝ աշխարհը քանդվեց: Շատ արագ կողմնորոշվել եմ՝  ինչ կարելի ա անել տվյալ իրավիճակըմ, որ քու օրվա հացը վաստակես, քու ընտանիքը խանութից նիսյա չանե:

-Իսկ ձեր մասնագիտությամբ ավարտելուց հետո զբաղվե՞լ եք:

-Չէ: Ես ոչ թե ավարտել եմ, ես, ավելի շուտ գիդենալով լուսանկարչությունը, անմիջապես մտել եմ աշխատանքի, էդ ուղղությամբ չեմ սովորել: Հիշըմ եմ, մեր մոտ մինն էլ կար, աշխատեր, հետո ընթացքըմ ավարտեց: Ես ժամանակ չունեցա, որովհետև սովետը քանդվեց:

-Իսկ որտե՞ղ եք աշխատել:

-Շրջանային «Ծիածան» թերթըմ երկար տարիներ աշխատել եմ:

-Ձեր երեխաները շարունակո՞ւմ են ձեր աշխատանքը:

-Իմ էրեխեքից մեկը Նոյեմբերյան ա, մեկը՝ Էրեվան: Էրկուսն էլ բազմազավակ մայրիկներ են, էրկուսն էլ դպրոցը գերազանց են ավարտել: Չորս-չորս ըրեխեք ունին, տղես էլ էրկու, տասնմեկերորդ թոռնիկին էլ սպասըմ ենք:

-Իսկ կոշկակարությամբ աշխատանք կա՞:

-Գիդե՞ք ոնց ա, եթե գործը սիրըմ ես, անըմ ես որակով, հաստատ գործ կունենաս: Քու մերն էլ ա ինձ հըմար միշտ գործ բերըմ: Եթե չսիրես, մի օր, էրկու օր, հետո կհանգչի էդ կրակը: Էն որ ասըմ են` հավն ա շուտ էլել, թե ձուն, հըմի ես մըտածըմ եմ` սիրըմ եմ, դրա հըմար եմ կարըմ, թե՞ կարըմ եմ, դրա հըմար եմ սիրըմ: Դժվար ժամանակնի են, բայց փառք Աստծո, միշտ գործ կա: Հարուստ չենք, բայց մեր տան սեղանին մի կտոր հացը անպակաս ա:

Իսկ աշխատանքից հետո պատրաստըմ ենք նոր ներկայացում: Կողբի կուլտուրայի տանը նոր բեմադրություն ենք անըմ:

-Դո՞ւք եք բեմադրում:

-Չէ, ռեժիսոր ունենք, ես ընդամենը դերակատար եմ:

-Ի՞նչ բեմադրություն:

-«Որդու վերադարձը»: Շուշիի պատերազմի հետ կապված պատմություն ա, ռեժիսորի մտահղացումն ա: Փոքր բեմադրություն ա, մի գործողությամբ:

-Իսկ ի՞նչ կմաղթեիք մեր ժողովրդին:

-Գիդե՞ք, ինչքան էլ գնան, ռուսը օտար ա, չի կարա բարի աչքով մտիկ անե, հնարավոր չի: Ուզում եմ գնամ դպրոց, լիքը ըրեխեք ըլին: Որ գընըմ են, ոնց որ ինձանից մի բան պոկեն-տանին: Ես կուզենամ, որ շատ ըրեխեք ըլին մեր պետության մեջ, մեր ազգի մեջ:

Չորսիկուռը այլ ժողովուրդնի են, որ նրանց հըմար մեր ներկայությունը, մեղմ ասած, ցանկալի չի: Պետք ա ապրենք, գոյատևենք, էս մի պուճուր ժողովուրդն ենք մնացել:

Զրույցը գրի առավ Անահիտ Իսրայելյանը