«-Էրեխեք՜, պապան էկավ, դե ներքև իջե՛ք…
-Պա՜պ, իսկ ինչի՞ են մեր Խոր Վիրապի սարերը կարիչնիվի, իսկ Մասիսը` կապույտ: Նայի՛, հենց թեկուզ էս մեկը, ոնց որ տատիի գրքի հսկաներից մեկը ուղղակի մի բուռ հող լցրած լինի գետնին, իսկ այ Մասիսը…Ըըը, ո՞նց ասեմ, պա՛, երկնքից էլ ա կապույտ ու երկնքից էլ սիրուն ա: Ինչի՞:
-Մասիսն էլ ա կարիչնիվի, աչոն ջան, ուղղակի շա՜տ հեռու ա, դրա համար կապույտ ա թվում, ու Մասիսն էլ ա մի մեծ բուռ հող, բայց մեզ երկինք ա թվում, որովհետև միշտ էլ կորսվածն ա երկինք, մնացածը ուղղակի մի բուռ հող են: Ու կապույտը երևի կարոտի գույնն ա, գիտե՞ս: Իսկ մենք սովոր չենք կարոտել էն, ինչը դեռ մերն ա…
Չեմ հիշում, թե պապան էլ ինչեր ասաց: էսքանն էլ երևի ավելի շուտ հորինում եմ, քան հիշում, իսկ ես էդ պահին մտածում էի, թե ուղղակի չգիտի հարցիս պատասխանը: «Ի՞նչ հեռու, է, ախր, պարզ էրևում ա, որ եթե մի քիչ էլ բոյովանամ, ձեռքերս կերկարեն, ու եթե թևերս դիմացս պահած առաջ ձգվեմ, հաստատ կգրկեմ Մասիսը: Իսկ պապան երևի շատ ա մառոժնի կերել, գրիպ ա կպել, տատին չի թողել դասի գնա, ու հենց էդ օրը դպրոցում իրանց բացատրել են, թե ինչի ա Մասիսը ամենակապույտ սարը աշխարհում: Ես, որ մեծանամ, մառոժնի քիչ կուտեմ»:
Հնարավոր ա, որ ես էսպիսի բաներ եմ մտածել, իսկ պապան գրկել ա ինձ ու մազերիս հետ խաղացել՝ բառերով չբացատրելու չափ նուրբ (պապան միակ մարդն ա, ով իրավունք ունի մազերիս կպնելու) ու ինձ կամ Մասիսին ա նայել իր կանաչ աչքերի ամբողջ կենսագրության ամենատխուր հայացքով:
-Պա՛պ, բա որ էս ճանապարհով քայլենք էրկուսով, ինչքա՞ն ժամանակում կհասնենք Մասիսի ամենագագաթը՝ ա՜յ, էն սպիտակ մասը:
-Քայլելով չենք հասնի:
Էդ պահին կոկորդումս հաստատ ինչ-որ բան ա կուտակվել, որն ուզեցել ա փղձկա, դուրս թռնի: «Եթե ոտքով չի լինի, ուրեմն պիտի ավտոյով գնանք, իսկ մեր «Մոսկվիչը» կարող ա, Մասիսին չհասած, փչանա»:
-Մեր «Մոսկվիչը» կդիմանա՞ մինչև էն սպիտակ տեղը:
Էստեղ պապան երևի ժպտացել ա.
-Նոր մեքենա կառնեմ` կգնանք, իսկ էդ սպիտակը ուղղակի ձյուն ա, ա՛յ դմբլդոխ:
Ես էլ եմ ժպտացել…»
-Աստըը՜ղ, ու՞ր մնացիր: Իջի՛, թույն ավտո ա:
Գրողների ասած՝ կտրվում է հուշերիս թելը, ես քմծիծաղ եմ տալիս ինքս ինձ վրա ու աստիճաններով ներքև վազում: Մասիսը գրկե՜լ, չէ մի…
Բակում սև BMW ա կանգնած: Հարևանի տղան ոգևորված ինչ-որ բան ա ստուգում, չնայած գրազ կգամ՝ մեքենաներից բան չի հասկանում:
-Հը՞, ո՞նցն ա, աչոնի՛կ:
-Շատ լավն ա, պապ ջան: Միշտ ռույլդ աջ:
Բոլորս ծիծաղում ենք, որովհետև ես էնքան հեռու եմ ծամծմված ու «քյարթու» բարեմաղթանքներից, ինչքան հարևանի տղա Արոն՝ մեքենաներից: Ասում եմ՝ շատ լավն ա, իսկ եթե իմ փոխարեն հարցնեին ինձ մի 10-12 տարի առաջ, կոկորդումս էլի ինչ-որ բան կհավաքվեր, որ կուզեր դուրս թռնել: Էս գետնին կպած, «արիստոկրատ» մեքենայով սկի մեր Խոր Վիրապի հող-բլուրները չենք բարձրանա, էլ ուր մնաց՝ Մասիս-երկինքը: Իսկ հիմա անտարբեր ասում եմ, թե շատ լավն ա, թույն ա:
-Մի քանի տարի էս ավտոն կքշեմ, պապ ջան, հետո մեծանամ, «ֆեռարի» եմ առնելու,-լոպազանում ա փոքր ախպերս:
-Անպայման, տղե՛ս, անպայման:
-Գեղա՜մ, իսկ քո «ֆեռարի»-ով Մասիս բարձրանալ կլինի՞:
-Էլի գժվեցի՞ր, Աստ: