karin eranosyan

Ուղղակի նամակ, որը չես կարդալու

Ես չգիտեի էլ, թե դու ով ես: Բայց փնտրում էի ձայնդ ու շապիկդ: Չեմ նշելու շապիկիդ գույնը: Բայց փնտրում էի մինչև վերջ: Դու արդեն չէիր էլ երևում, երևի ուղղակի շապիկիդ գույնն ունեցող մի փոքրիկ կետ էիր դարձել: Բայց ես մինչև վերջ նայում էի քեզ: Ես չգիտեմ էլ՝ գրածներս կարդում ես, թե չէ: Բայց շնորհակալ կլինեմ, որ իմանամ՝ չես կարդում: Ինձ պետք չէ, որ իմանաս, թե ինչ-որ նշանակություն ունես ինձ համար: Բայց խոստովանում եմ, սիրելի՛ս, ունես, երևի ունես կամ դեռ ունես:

Այսօրվա լսածս բոլոր երգերը ափսոսում եմ, գիտեմ, որ վաղը լսելիս քեզ եմ հիշելու: Մեղավոր ես դրա համար: Ես սիրում էի այդ բոլոր երգերը, հիմա պիտի թարմացնեմ երգերիս ցանկը, սիրելի՛ս:

Ես չէի էլ հասկանում, թե ինչ է կատարվում, գուցե աչքիս էիր երևում: Հիշո՞ւմ ես, մի անգամ էլ եմ քեզնից հարցրել.

-Իրակա՞ն էիր, թե՞ աչքիս երևացիր:

Իրական էիր, սիրելի՛ս, դու էլ ես ասել, որ իրական ես: Հիմա չգիտեմ, եթե կարդաս, գուցե չհիշես: Բայց թարմացրո՛ւ հիշողությունդ: Ես երբեք չեմ խաբի: Այն էլ քեզ: Ի վիճակի չեմ, հաստատ լաց կլինեմ, եթե խաբեմ: Իսկ դու ասել էիր, որ լաց չլինեմ։ Մեկ-մեկ անտեսում եմ ասածդ: Կներես, ստացվում է: Հայացքդ չէր փոխվել, բայց մի փոքր սառնություն կար: Հիշո՞ւմ ես՝ վախենում էի հայացքիցդ, բայց ասել ես, որ ընդամենը զննող հայացք էր: Էլ չեմ վախենում, սիրելի՛ս: Հավատում եմ քեզ: Ընկերուհուս էլ ասել էի, որ էլ քո մասին չեմ գրելու: Խաբել էի, կգրեմ, էլի կգրեմ, ես էլ ինձ լավ գիտեմ: Ատում եմ քեզ, քո պատճառով ընկերուհուս հաճախ եմ խաբել, բայց փոշմանում եմ: Դու ոչ ոք ես, որ իրեն քո պատճառով խաբեմ: Էլի եմ քո մասին գրելու: Ներիր ինձ: Կիսատ եմ թողնում նորից: