Կան մարդիկ, որ սովորեցնում են մեզ լինել ավելի գեղեցիկ, ու կապ չունի, որ մենք անինքնավստահ ենք, անտաղանդ կամ չափից շատ ենք խոսում, երբ նրանք մեզ հետ են, մենք դառնում ենք իդեալական։ Կան մարդիկ, ովքեր վարպետորեն կարողանում են կոտրել մեզ, այնպես, կարծես դա իրենց ողջ կյանքի նպատակն է կամ մասնագիտություն, որում նրանք վարպետորեն լողում են։ Կարևոր չէ, թե ինչ ենք արել, որքան մեծ է մեր հաջողությունը կամ ձախողումը, երկու դեպքում էլ մենք արժանանում ենք «շատ կարևոր ու թանկ» քննադատության։ Եվ հակառակը՝ կան մարդիկ, ովքեր միշտ մեզ վեր են տանում, ստիպում են, որ միշտ պայքարենք, հաղթենք, հաջողենք և կամ պարտվենք արժանապատվորեն, նրանց հետ մենք հավատում ենք մեր ուժերին։

Կան մարդիկ, ովքեր մեզ ոչինչ չեն տալիս ու կան, որ տալիս են այն, ինչ ունեն։ Կան մարդիկ, ովքեր եկան, գնացին կամ եկան ու կարծում էիր, որ մնալու են հավերժ, բայց նրանք էլ գնացին, ովքեր դեռ չեկած գնացին կամ նրանք, որ միշտ եղել են, բայց այսօր չկան, ովքեր կարծում էիր, որ ոչ ոք են, բայց հենց իրենք մնացին, մնացին հավերժ, որ սովորեցնեն մեզ ապրել շա՜տ գեղեցիկ։ Ու անկախ այս անհասկանալի գնացող-եկացողներից, անկախ լավ ու վատ օրերից, ժպիտներից ու արցունքներից, ես շնորհակալ եմ բոլորից ու պարտական եմ նրանց բոլորին։ Չէ՞ որ բոլորից սովորել եմ. մեկից՝ սիրել, մյուսից՝ ատել, հաջորդից՝ ժպտալ, իսկ այն մյուսից՝ չհավատալ, չվստահել։ Ես նրանցից սովորել եմ ապրել ու դառնալ ավելի լավը։

Դե, իսկ հիմա ժամանակն է, որ ավելի ինքնավստահ ու ինքնուրույն քայլեմ ու ինքս հարթեմ ճանապարհս։ Անկախ նրանից, թե ուր կգնամ ու ինչպես կդասավորվի իմ՝ ուսանողիս կյանքը, ես մի բանաձև ունեմ կյանքի համար։ Բոլորը կժպտան մեզ, երբ հաջողակ կլինենք ու ոչ ոք չի նկատի մեզ, երբ ամեն անկյունում հոգնած աչքերով, գիշերը չքնած ու դասի եկած ուսանողը կհարթի իր հաջողության ուղին, այլ հակառակը՝ կխանգարեն։ Պիտի հաղթենք ինքներս մեզ, հետո՝ ուրիշներին, սիրենք մեզ, հետո՝ ուրիշներին։ Եվ երբ կսովորես սիրել ու ընդունել բոլորին էնպես, ինչպես իրենք կան, այլ ոչ թե կհանդուրժես, երբ անկեղծ բարին կմաղթես ու կհեռանաս էնտեղից, որտեղ չեն սպասում քեզ, երբ սեփական անունդ ու արժեքներդ չես վաճառի ուրիշին ու չես անցնի վրայովդ և երբ կմնաս մենակ, բայց չես հիասթափվի, դու կհաղթես քեզ էլ, շրջապատիդ էլ կյանք կոչվող պատերազմում, գլուխդ բարձր կքայլես ու կժպտաս աշխարհին։

Հ.Գ․ Անկախ նրանից, թե որ շենքից որն եք տեղափոխվել, թե ովքեր են ձեր շրջապատում ու ինչ են ասում ձեր մասին, հավատացեք ձեզ, ժպիտով և ուժեղ ընդունեք բոլոր նրանց, ովքեր գալու են ու գնան, գալու են ու գնան մինչև ձեր կյանքի ավարտը։ Ձեզ հետ մնալու եք միայն դուք, հա, ու մոռացա, մեկ էլ ամենակարևորը՝ դուք։