Կյանքում ամենաթանկ հիշողությունները, որոնք մինչև խոր ծերություն կմնան մեր մեջ տպավորված, որոնք հիշելիս կամ վերապրելիս մեզնից յուրաքանչյուրի դեմքին անկասկած հուշերից ծնված մեղմ ժպիտ է արթնանալու` մեր մանկության հիշողություններն են: Ասում են, թե երեխան ի ծնե մաքուր թուղթ է, որի վրա անջնջելի հետք են թողնում ծնողներն ու ուսուցիչները, որոնք դառնում են երեխայի համար առաջին ուղեկիցները նոր և անծանոթ կյանքի ուղում:
Անկասկած ամեն մի աշակերտի կյանքում մեծ դերակատարում ունի աշակերտի սիրելի ուսուցիչը, անկախ աշակերտի լավ կամ վատ առաջադիմությունից:
Ես նույնպես, ինչպես հավանաբար բոլորը, ունեմ ամենասիրելի ուսուցչուհի, ում անչափ սիրելով և միաժամանակ անչափ նրանից ամաչելով, ամեն անգամ կցկտուր ու շփոթված շնորհակալական խոսքեր եմ ասում` դպրոցում գործող գերմաներեն խմբակում ստացած գիտելիքների պաշարիս համար, և միշտ դժգոհ եմ մնում իմ թերի շնորհակալություններից: 17.am-ը նոր հնարավորություն ընձեռնեց պատմելու Անուշ Ղարիբյանի` իմ սիրելի ուսուցչուհու մասին:
Լսած կլինեք, թե ինչ բարդ լեզու է գերմաներենը: Այո, իսկապես բարդ է, և միայն ուսուցչուհուս շնորհիվ է, որ լավ արդյունքի եմ հասնում:
Հիշում եմ, երբ պատմության թեմատիկ աշխատանքից ցածր գնահատական էի ստացել, բոլորից կարծես նեղացած` ընկեր Ղարիբյանի մոտ էի վազում, գանգատվում, դժգոհում: Իսկ նա ի՜նչ համբերատարությամբ ու հոգատարությամբ էր տանում իմ կամակորությունները: Ու ինչ ուշադրությամբ էի լսում նրա խրատները, մտքում ծանր ու թեթև անելով:
Ամեն անգամ ծիծաղով ենք հիշում “sofort” (իսկույն) բառը, որը ոչ մի կերպ չէի կարողանում մտապահել, իսկ ընկեր Ղարիբյանը ամեն դաս սկսելուց առաջ հարցնում էր. «Հլը ասա, տեսնեմ` sofort-ն ինչ էր, նոր սկսենք»: Դասը առավել հետաքրքիր էր դառնում, երբ զուգահեռներ էինք տանում այլ թեմաների հետ կամ երբ մոռանում էի բառի թարգմանությունը:
Միշտ ցանկացել եմ նմանվել ընկեր Ղարիբյանին, մտապահել նրա տված խորհուրդները, դառնալ նրա նման պարտաճանաչ ու հեռատես: Մասնագիտական կողմնորոշման հարցում ևս նրա շնորհիվ եմ որոշում կայացրել: Դառնալու եմ գերմաներեն լեզվի թարգմանչուհի, որպեսզի նրա գործի շարունակողը լինեմ: Տարբեր հարցերում իմ ոգեշնչման աղբյուրն իմ ուսուցչուհին է:
Շնորհակալություն, ընկեր Ղարիբյան…