Առավոտյան ժամը 7:00-ն է: Իմ երազների ժամը: Միակ կամ միակ հիշվող երազները ես տեսնում եմ, երբ արթնանալու ժամն է գալիս: 7:20 տատիկը հինգ րոպե շարունակ գնում գալիս է սենյակով մեկ և ասում, որ 7:30 եղավ:

-Հեսա վեր եմ կենում,- ասում եմ ես՝ կիսարթուն:

Փորձում եմ արթնանալ: Տատիկը վերցնում է ծածկոցս, իսկ երբ գնում է, ավելի տաք եմ ծածկվում:

Ու այդպես շարունակ, մինչև հասկանամ, որ վայ, պիտի դասի գնամ:

Իսկ պատկերացրեք, եթե այդպես չլիներ, եթե իմ օրն սկսվեր և ավարտվեր այնպես, ինչպես ես եմ ուզում:

Առավոտյան ժամը 6:00-ն է: Այսօր իմ հիշվող երազները մի քիչ շուտ եմ տեսնում, որ ժամը 7:20 կարողանամ արթնանալ, ոչ թե կիսարթուն մրթմրթալ, որ արդեն վեր եմ կենում:

-Լիլի՞թ, էս արդեն արթնացե՞լ ես,- զարմացավ տատիկը:

-Հա:

Լվացվեցի, գնացի նախաճաշելու:

-Վա՜խ, էսօր «նուտելա» եմ ուտելու,- ասացի ես՝ ուրախանալով, որ ձու չուտելու պատճառով այս անգամ էլ հաց-պանիր չեմ ուտի:

Կերա երկու կտոր հաց-«նուտելա»:

-Լիլիթ, հերիք ա ուտես,- ասաց տատիկը,- ալերգիա կսկսվի:

-Հեսա վերջացնում եմ,- ասացի ես՝ երկրորդ թեյի գդալը մաքրելով:

Առաջին անգամ ժամը 8-ին հինգ պակաս դուրս եկա տնից: Այս անգամ կարող եմ գոնե մի քիչ հանգիստ քայլել, թե չէ սովորական օրերին քայլելով վազում եմ:

Դեռ նոր էի հասել փռան մոտ, երբ 63-ը եկավ և կանգնեց ուղիղ իմ դիմաց: 63-ի վարորդները արդեն գիտեն, որ ես առավոտյան գնում եմ դասի:

Իսկ իմ սիրած առաջին նստարանը ազատ է:

Եթե գիտեք 63-ի խաղի մասին, ուրեմն գիտեք նաև, որ 63-ը երկարուձիգ, խցանումներով լի ճանապարհ է անցնում, որպեսզի հասնի իմ կանգառ: Ես էլ նայում եմ պատուհանից, լսում երաժշտություն: Երբեք չեմ հոգնում մոտ 40 րոպե տրանսպորտում նստելուց, քանի որ հենց այդ ժամանակ եմ վերջնականապես արթնանում:

Ինչքան վարորդը մոտենում է իմ կանգառին, այնքան իմ հանգստությունը խանգարվում է: Երբ 63-ը թեքվում է ձախ, սկսվում են նախապատրաստական աշխատանքները: Ես հանում եմ 100 դրամը, սպասում, մինչև մեքենան թեքվի աջ, հետո տրամադրվում հնարավորինս ճիշտ արտասանությամբ ու առոգանությամբ արտասանել «կանգառում կկանգնեք» արտահայտությունը, որ վարորդը լսի և կանգնի:

-Կանգառում կկանգնեք,- լսվեց մեկի ձայնը մեքենայում:

Մի տեսակ թեթևություն զգացի: «Ջան»,- ասացի մտքումս:

Շարունակեցի իմ քայլավազքը: Անցա փողոցը՝ չհանդիպելով ոչ մի խոչընդոտող մեքենայի: Հետո հնարավորինս արագ անցա կամուրջը:

-Ուռա, էսօր ուրբաթ ա,- ասացի ես, երբ արդեն լսարանում էի:

Համարյա ոչ մեկը չարձագանքեց, որովհետև այդ արտահայտությունը ինձնից լսում են ամեն շաբաթ:

Ֆրանսերեն, հանրահաշիվ, աշխարհագրություն. ո՞վ կարող էր ավելի լավ դասացուցակ կազմել:

Դասերը ավարտվեցին: Ավտոբուս նստեցի:

Ավտոբուսի մեջ ամենալավն այն է, որ ամեն կանգառում կանգնում է: Այլևս պետք չէ ծախսել ավելորդ էներգիա երկու բառ բերանից դուրս հանելու համար:

Իջա Գայի արձանի կանգառում:

Հետո կա՛մ պետք է սպասել ուրիշ տրանսպորտի, կա՛մ ոտքով գնալ տուն: Հենց իջա, տեսա, որ 55-ը ինձ սպասում է կանգառում: Նստեցի առաջին շարքի պատուհանի կողքի նստարանին: Մի լավ պապիկ ասաց.

-Քոլեջի մոտ կկանգնեք:

Իջա և քայլեցի տուն: Ուշադրություն՝ քայլեցի տուն:

-Մամ, էսօր 20 եմ ստացել:

-Ինչի՞ց:

-Հանրի գրավորից:

-Ապրես:

Ես միանգամից զգացի սպասի հոտը, նստեցի ճաշելու և շարունակեցի վայելել ուրբաթը: