Առավոտը բացվեց, հունիսի մեկն է՝ երեխաների իրավունքների պաշտպանության օրը։ Գնացի հյուրասենյակ, դեռ ոչ ոք չէր արթնացել։ Բացեցի պատշգամբի դուռը ու նստեցի բազմոցին։ Սրտի թրթիռով զանգի էի սպասում։ Մեկ էլ հանկարծ դրսից բարձր ձայն եկավ։ Միանգամից դուրս եկա, մեքենա էր՝ կառավարության կոչն էր հնչեցնում, թե բա՝ սիրելի հայրենակիցներ, խոսում է Հայաստանի Հանրապետության կառավարությունը։ Մտա հետ տուն ու հեռախոսս զնգաց, միանգամից մտածեցի՝ նա է, ու վազեցի դեպի հեռախոս, էն էլ չէ, այլ զանգ էր։ 2։30 րոպե կյանքիցս անիմաստ խլեց զանգողը։ Զանգը եկավ, բայց ես այլ զանգի էի սպասում։
Արթնացան ընտանիքիս անդամները։ Բարի լույս ու վերջ։ Հա, ու շնորհավոր… ըհըն՝ հիմա։ Ամռան առաջին օրը։ Չէ, սա էլ էն չէ։ Չկար սպասված խոսքը։ Սուրճի սեղանը կազմ ու պատրաստ, դե թեմաներն էլ՝ զանազան, բայց ոչ սպասելին։ Ահա, օրը ավարտվում է, բայց 18-րդ զանգը չի գալիս։ Մորաքույրը ավանդույթին վերջ դրեց անցած տարի։ Անցած տարվա զանգը վերջինը եղավ։ Հունիսի մեկս չշնորհավորեց։ Հասկացա, որ չէ, հաստատ մեծացել եմ։