Չալոն արդեն հինգ տարեկան է: Ես հիշում եմ, թե ինչպես վերցրի նրան և սկսեցի պահել: Այդ ժամանակ նա ընդամենը երկու ամսական էր: Նա ինչ-որ հատուկ տեսակի շուն չէ: Նրա մայրը հասարակ թափառական շուն էր: Մի անգամ հանդիպել էր ինձ մեր փողոցում: Ես վերադառնում էի դպրոցից տուն ու չգիտեմ, թե որտեղից, նա հայտնվեց իմ առաջ: Սկզբից վախեցա: Սև շուն էր՝ նիհար ու կարճ դնչով, երկար ականջներով, միջին հասակի: Ես միանգամից ցանկացա գոռալով փախչել ու այդպես էլ կանեի, եթե իմ ճանապարհը փակված չլիներ: Սիրտս փոքր-ինչ հանգստացավ, երբ տեսա, որ նա շարժում է իր պոչը: Ես արագ բացեցի պայուսակս և այնտեղից հանեցի երեք օրվա բուլկու մնացորդներ, առաջարկեցի՝ նետելով նրա առաջ, բայց նա այդքանով չբավարարվեց և ավելի մոտեցավ ինձ։ Ես դանդաղ քայլերով հայտնվեցի նրա թիկունքում և արագ հեռացա, իսկ նա մնաց այնտեղ: Ես հեռացա՝ կորցնելով նրան իմ տեսադաշտից: Հաջորդ օրը դասից վերադառնալիս կրկին տեսա նրան: Գնացի տուն, վերցրի հացի կտորներ և վազեցի դեպի նրա տնակը: Հացը գցեցի տնակի առաջ և հեռացա: Դրանից հետո ամեն անգամ դասից գալիս բուլկու կամ ճաշարանում չկերածս հացի փշրանքները բերում ու թողնում էի նրա առաջ, բայց նրան չէի տեսնում (ի դեպ, նրա բունը անմարդաբնակ տան նկուղ էր):
Շաբաթ էր, և ազատ էի դասերից: Տնից թաքուն հաց վերցրի և գնացի այն տուն, որի նկուղում էր ապրում այդ շունը: Տեսա, որ իմ տված ուտելիքներից ոչինչ չի մնացել: Սուլոցով կանչեցի շանը, բայց չեկավ: Հավաքեցի ուժերս և մտա նկուղ, նա այնտեղ էլ չէր… Երբ ես տխուր հեռանում էի, լսեցի թույլ ձայն, միանգամից շրջվեցի, բայց ոչինչ չտեսա: Արագ դուրս եկա նկուղից և գնացի տուն: Երբ դրսում խաղում էի, նկատեցի, թե ինչպես շունը մտավ նկուղ, և հասկացա, որ այդ ձայնը նրա ձագուկներից մեկի ձայնն էր: Ես սպասեցի այնքան, միչև շունը կրկին հեռանա, հեռանալուց հետո վազեցի դեպի նկուղը, և մտնելով ներս, առաջացա դեպի խավարը։ Տեսա երեք փոքրիկ շնիկների, որոնց աչքերը դեռ փակ էին: Մեկը սև էր՝ ինչպես իր մայրը, մյուսը՝ շագանակագույն, իսկ ամենափոքրը չալ էր և անընդհատ վնգստում էր: Ես գրկեցի նրան և իմ հետևում զգացի ինչ-որ ծանր շնչառություն: Վախեցած շրջվեցի և տեսա այն սև շանը, որը երկու շաբաթ առաջ փակել էր իմ ճանապարհը, և ում այս երկու շաբաթվա ընթացքում կերակրում էի: Ես այդ պահին գրկել էի նրա ձագին և դողում էի: Արդեն պատկերացնում էի, թե ոնց է նրա մայրը ինձ պատառոտում, բայց նա գնաց իր երկու ձագուկների մոտ և սկսեց կերակրել նրանց: Ես, տեսնելով այդ ամենը, գետնին դրեցի մյուս ձագին և հեռացա:
Մոտ մեկ ամիս ուտելիք էի տանում նրանց համար, և այդ շնիկներին, բացի ինձնից, նկատել էին նաև ուրիշները: Ես սկսեցի համոզել իմ ծնողներին, որ վերցնենք Չալոյին։ Այդպես էլ արեցինք: Մեզնից առաջ վերցրել էին մյուս երկու շնիկներին, և նրանց մայրը մնացել էր միայնակ Չալոյի հետ: Չալոի մայրը երկար ժամանակ չէր երևում։ Նրան տեսա չորս ամիս անց ավելի նիհար, կարճ և գազազած: Նա հարձակվում էր անցորդների վրա: Ես մոտեցա, շոյեցի նրա գլուխը, և նա կարծես քարացավ: Չգիտեմ՝ ինչ էր պատահել, ինչու էր այդքան չարացել, բայց ես քաշեցի իմ ձեռքը, և նա հեռացավ իմ տեսադաշտից այնպես, ինչպես երևացել էր վեց ամիս առաջ:
Հ. Գ. Ես ցանկանում էի այս պատմությունը գրել Չալոյի մասին, բայց ստացվեց այն, ինչ ստացվեց, իսկ Չալոյի մասին ես դեռ կգրեմ…