Ինչպես միշտ եկավ իմ սիրելի դասաժամը: Ֆիզիկա առարկան ընդհանուր առմամբ ես շատ եմ սիրում: Կրկին իմ սիրելի ուսուցչուհին դաս էր բացատրում, իսկ մենք բոլորս ուշադիր նրան էինք լսում:
Սակայն այսօր ամեն ինչ այլ էր: Տիկին Պետրոսյանը ինչպես միշտ ժպիտը երեսին դաս էր բացատրում մինչև այն պահը, երբ դեռ չգիտեր, որ աղջիկը` 18-ամյա Հռիփսիմե Գասպարյանը ավտովթարից մահացել էր, իսկ տղան՝ 20-ամյա Հրանտը, տեղափոխվել է Հրազդանի բժշկական կենտրոն: Զանգը հնչեց, և նա գնաց ուսուցչանոց:
Մեզ մոտ հանրահաշիվ էր, մենք ևս այդ չարաբաստիկ լուրի մասին տեղյակ չեինք: Դասն արդեն վերջանում էր, երբ մեր դասղեկը մտավ դասարան և հանրահաշվի ուսուցչուհուն դուրս կանչեց: Քիչ անց նա լացակումած ներս մտավ, մենք շփոթված անընդհատ հարցնում էինք, թե ի՞նչ է եղել, սակայն ոչ մի պատասխան: Հետո մեր ուսուցչուհին հավաքեց իր ուժերը և ցածրաձայն ասաց.
-Երեխաներ, դպրոցում աղմուկ չբարձրացնեք, ընկեր Պետրոսյանի աղջիկը մահացել է: Սակայն դեռ լուրը հաստատված չի:
Այդ պահից սկսած մենք լռեցինք, քարացել էինք, ոչինչ չէինք խոսում: Մենք դեռ հույս ունեինք, որ Հռիփսիմեն ողջ է մինչև այն պահը, երբ դասընկերուհիս ներս մտնելով ասաց, որ ֆեյսբուքյան էջերում արդեն հաստատվել է նրա մահը: Հազիվ զսպելով ինձ՝ մաքրեցի արցունքներս:
Մենք երբևէ չենք տեսել ընկեր Պետրոսյանի երեխաներին, սակայն նա այնքան էր պատմում նրանց մասին, որ մեզ թվում էր, թե ճանաչում ենք նրանց: Հռիփսիմեն սովորում էր Բրյուսվի անվան համալսարանի լեզվաբանական ֆակուլտետում, գիտեմ, որ ուներ բարձր առաջադիմություն, իսկ եղբայրը՝ Հրանտը, վերջերս էր վերադարձել բանակից և սովորում էր Երևանի Մխիթար Հերացու անվան բժշկական համալսարանում:
Լավ է, որ կան այնպիսի տրանսպորտային միջոցներ, որոնք կարողանում են մարզերից ուսանողներին անվճար տեղափոխել Երևան, սակայն հիմա ինձ հուզում է մի հարց. Արդյո՞ք այդ ավտոբուսները տեխզննում անցնում են, սարքի՞ն վիճակում են, թե… Պետք է մեծ ուշադրություն դարձնել սրան, քանի որ գյուղերից քաղաք տեղափոխվող ուսանողները գյուղի, նաև մեր ողջ ազգի պայծառ ապագան են: Պետք է ուշադիր լինել, քանի որ ոչ միայն կարող են իրենց կյանքը վտանգել, այլ նաև ուրիշների: Հատկապես ձմռան այս ցուրտ եղանակին առանց անվադողերը փոխելու չի կարելի երթևեկել:
Այս չարաբաստիկ պատմությունը չեմ կարողանում հանել մտքիցս: Ամեն րոպե Աստծուն խնդրում եմ, որ Հրանտը ապաքինված տուն վերադառնա, որ մեր սիրելի ուսուցչուհին… Չգիտեմ այս դեպքերում ինչ են ասում: