-Գոհա՜ր, Գոհար, ուշացար, այ բալա, հե՛լ…
-Է՜հ մամ, էլի դպրո՞ց:
-Չէ հա, ի՞նչ դպրոց, նոր զանգեցին ասեցին` մի ամիս շուտ են արձակուրդ տալիս:
-Ո՞նց մամ, հիմա ի՞նչ, արձակո՞ւրդ ենք:
-Հա, հա, բայց մի քնի: Գնում ենք Ջերմուկ՝ ճոպանուղի նստենք:
-Հա ՞, դե հեսա` հագնվեմ գամ:
Հասանք Ջերմուկ…
-Դե, դու մենակ գնա նստի: Հենց կիջնես` մենք կնստենք:
-Լավ:
Նստեցի, ու ճոպանուղին շարժվեց: Հանկարծ լարը կտրվեց և նստարանը բացեց թևերը, սկսեցինք թռչել: Գլուխս բարձրացրի, տեսնեմ` երկինքը գունավոր է, և այնտեղ ճախրում են թիթեռներն ու փերիները: Ուզում եմ բռնել մեկին: Թու՜, չի ստացվում, բարձրանում են… Ոտքս պատահաբար դրեցի նստարանի թևերից մեկին, երկուսն էլ կոտրվեցին, սկսեցի ընկնել:
Աչքերս բացեցի, շուրջս վարդեր ու կակաչներ են: Վեր կացա, ձեռքս բռնեց շիկահեր, կապուտաչյա փոքրիկ և տարավ: Այնքան գեղեցիկ էր փոքրիկը, որ ինքնամոռաց հետևում էի նրան, չզգացի էլ, թե ինչպես մի ակնթարթում ամենինչ փոխվեց: Երկինքը սևացավ, շուրջս հրդեհ բռնկվեց, փոքրիկը մեծացավ, դարձավ վիթխարի հրեշ: Սկսեցի գոռգոռալ, սակայն ոչ ոք չէր լսում: Հրեշը բացեց բերանը, ցանկանում էր ինձ ուտել: Հենց այդ պահին հայտնվեց մի բարձրահասակ և վայելչակազմ երիտասարդ և սպանեց հրեշին: Գնանք` ասաց նա և բռնեց ձեռքիցս …
-Գոհա՜ր, վեր կաց:
-Մամ գնում ենք ճոպանուղի նստե՞նք:
-Չէ մի չէ` Ամերիկա: Վեր կաց, դասի ես…