Լուսանկարը՝ Սոսե Զաքարյանի
Գիտեք, ես գյուղում եմ ապրում, իսկ ապրել գյուղում նշանակում է.
1. մեկը մյուսին ճանաչում է,
2. ամոթ է, վայ, քեզ խելոք պահի,
3. բա ի՞նչ կմտածեն իմ մասին
Շարքը կարող եմ շարունակել։ Ու յուրաքանչյուր գյուղում ապրող մարդ ինձ կհասկանա։
Թե ինչ է կատարվում Երևանում, Գյումրիում, Վանաձորում և այլ բնակավայրերում, ոչ մեկիս համար գաղտնիք չէ, ու տեսնելով, թե ինչպես են մարդիկ՝ հասարակությունը, ծերերը, երիտասարդները, անգամ փոքրերը միահամուռ ձևով խաղաղ ցույց անում։ Հա՜, նշեցի՝ տեսնում, բայց միայն համացանցով, քանի որ ես այնտեղ չեմ։ Իսկ այստեղ՝ գյուղում, չենք կարող մենք էլ պայքարել, ցույց անել, քայլ անել, պահանջել, մերժել, քանի որ հիշե՜ք, թե ինչպես եմ սկսել նյութը։
Բայց գիտե՞ք, այդ ցույցերին մասնակցելը միայն իմ ցանկությունը չէ, դասադուլ անելը նույնպես, այլ մի ամբողջ դասարանի, ինչու ոչ, նաև այլ դասարանների ցանկությունը։ Ու մենք մտածում ենք, թե ինչպես կարող ենք անել մեր քայլը, ինչպես կարող ենք մեզ մոտ էլ մերժել, համալրել այն հարյուր հազարավոր մարդկանց շարքերը, որոնք ցույց են անում, բայց դա միայն որոշում ենք օդում, քանի որ մեզ ասել են. «Անչափահաս եք, ձեր ի՞նչ տարիքն ա քաղաքականությամբ զբաղվելը, խելոք դասի եկեք»։
Ճիշտ է, չափահաս չենք, բայց այդքան էլ փոքր ու անգիտակից չենք, որ չհասկանանք՝ ինչ է կատարվում մեր շուրջը, մեր ժողովրդի հետ ու Հայաստանում։
Երանի ունենայի հնարավորություն անելու ԻՄ ՔԱՅԼԸ, բայց քանի որ չունեմ, ինձ մնում է հետևել և աղոթել մյուս բոլոր ցուցարարների համար։
ԽՄԲԱԳՐՈՒԹՅԱՆ ԿՈՂՄԻՑ. Ինչքան արագ է փոխվում իրավիճակը: Մինչ հոդվածը պատրաստվում է հրապարակման, այն արդեն իր հրատապությունը կորցրած է լինում: Սակայն չանդրադառնալ չենք կարող, որովհետև ով գիտի՝ վաղը միգուցե նույն իրավիճակը լինի: