Հիմա արևածագ է։
Իսկ գրախանութում գրքերը փաթեթավորած են վաճառվում։ Այնպես, որ չկարողանաս բացել։
Նրանք ստիպում են վճարել մի տող անգամ կարդալու համար։
Նրանց համար դու երբեք գնորդից ընթերցողի չես վերածվի։
Իսկ ես կանգնել եմ գրադարակի առջև։ Նայում եմ գրքի աչքերին։
Դուրս եմ գալիս։ Գիրքը հետ է կանչում։
Իր փաթեթի վրա մի անցք է բացում, լեզուն հանում այդ անցքից ու ասում. «Ես տեսա քո հայացքը, դրանից մոտավորապես ունենում են ծովափին արևը «բռնած» նկարվող մարդիկ՝ իրենց նկարները նայելիս»։
Դուրս եմ գալիս։ Գալիս եմ, բարևում, նստում։
Նստում ես դիմացս։ Սկսում խոսել։ Նրանց հետ, որոնց մեջ դու չկաս։
Ես լսում եմ։ Ինձ պատկերացնում եմ գրադարակին դրված փաթեթավորած գիրք։ Որը կարդալու իրավունք դու չունես։ Անգամ մի տող։ Ես արգելում եմ։ Ինչպես ինձ էին արգելել։
Ես պատռում եմ փաթեթս ու լեզուս հանում. «Ինչու՞ ես ինձ նայում մոտավորապես այնպես, ինչպես ծովափին արևը «բռնած» նկարվողները նայում են գրքին»։
Իսկ գրախանութում գրքերը փաթեթավորած են վաճառվում։