-Երեխանե՛ր, պատկերացրեք մարդու օրգանիզմը: Այն բաղկացած է բջիջներից, ճի՞շտ է:

-Այո՜, ընկեր Նաջարյան:

-Այսինքն` կարելի է ասել, որ ամեն մի բջիջ օրգանիզմի գոյատևման համար անչափ կարևոր բաղկացուցիչ մաս է:

-Այո՜, ընկեր Նաջարյան:

-Ահա, այդ նույն ձևով էլ մեր հասարակությունն է: Պատկերացրեք, որ հասարակությունը օրգանիզմն է, իսկ դուք` բջիջը: Յուրաքանչյուրդ այդ հասարակության տարր եք:

Դասարանում, չնայած` մեծ մասը չէր սովորում, նույն մեծ մասն էլ հզոր երևակայություն ուներ: Սովորելու փոխարեն աներևակայական նկարներ էինք ստեղծում: Ու այդ նույն հզոր երևակայությունն անգամ ծնկի էր գալիս հասարակություն կոչված տերմինի առաջ: Մնում էր միայն գլուխ օրորել: Ուսուցիչն ասաց, ուրեմն ճիշտ է:

-Որ խնդրեմ` տեղ չէի՞ք տա, նստեմ,- մետրոյում խլացած ձայնով ասաց մի տիկին, որի դեմքից անգամ սառած ցավ էր հոսում,- ուղղակի ոտքերս այտուցվել են, չեմ կարողանում կանգնել:

-Չէ, մենք էլ ենք հոգնած:

-Ձեր տարիքում մենք էսպես չէինք վարվում, մեծին էլ, փոքրին էլ տեղ էինք զիջում` հիվանդ լինեին, թե առողջ: Ոչինչ, չեք հասկանա:

-Զիջել ես, էլի, որ էս օրին ես,- ասացին, նայեցին իրար, մաստակը բերեցին բերանի կենտրոն ու ավելի ուժեղ կրքով սկսեցին ծամել: Ուրիշ ձայն չկար` բացի մետրոյի թպրտոցից ու աչքերում՝ հռհռոցից:

Չէ՛, ընկեր Նաջարյան, ես չեմ ուզում էս հասարակության մասը կազմել, ես կզիջեմ: Ինձ ուրիշ տեղ խցկեք. թույնը մի օր ինձ էլ կհասնի:

-Նստեք:

-Շնորհակալ եմ, տղա ջան:

-Իրենց շնորհակալություն հայտնեք, լավ գրելու թեմա տվեցին,- սեղմող հայացք, չամաչող աչքեր: