Եթե այնպես է ստացվել, որ նոյեմբերին պարբերաբար չես հետևել 17-ին, ապա միգուցե բաց ես թողել այնպիսի հոդվածներ, որոնք իսկապես արժե կարդալ:

Դե, ասենք, ինչպես չկարդալ Մարիամ Տոնոյանի «Կյանքի արժեքը մեկ փամփուշտում» հոդվածաշարը: Մարիամը գրի է առել իր ազատամարտիկ հոր հուշերը Արցախյան ազատամարտի մասին: Դասագրքերում պատերազմը թվեր են, ժամանակներ և կարևոր իրադարձություններ, մինչդեռ ականատեսի հուշերը ձեզ տանում են դիրքեր, խրամատներ, ասես մասնակիցն եք դառնում թեժ մարտերի, զինվորների հետ մինչև ոսկորները սառում Օմարի լեռնանցքում… Ավելի է լավ է՝ կարդացեք, և փորձեք ինքներդ էլ վկայագիրը դառնալ կարևոր իրադարձությունների, զրուցել ձեր հարազատների հետ, գրի առնել ձեր կողքին ապրող մարդկանց հուշերը:

Մեր ընկերներն այսօր էլ սահմանին են, դպրոցական վերջին զանգից անմիջապես հետո, կամ ուսանողական լսարանից, նրանք ասես կիսատ թողեցին նաև մեր մանկությունն ու պատանեկությունը, ընդամենը երկու տարով, թեև երկու տարի հետո կյանքը այդ նույն կետից չի շարունակվելու: Մի խոսքով, կարդացեք Միլենա Խաչիկյանի «Դավոն» ակնարկը:

Ի դեպ, երբ գրում են հենց իրենց ծանոթ թեմաների մասին, կամ հարազատ քաղաքի ու գյուղի պատմություններից, կարդացվում է մեծ հափշտակությամբ: Եթե բաց եք թողել Անուշ Աբրահամյանի «Աշնան ապտակ» և «Հին օրերի արահետն ու հոկտեմբերի մութը» պատմությունները, ապա անպայման կարդացեք:

Կարդացեք նաև Աստղիկ Ղազարյանի «Միայն թե տանը լինեն» պատմությունը, օրեցօր դատարկվող տան ու մեծ գերդաստանից աստիճանաբար փոքրացող ընտանիքի մասին:

Նոյեմբերին մեզ հաճելի պահեր պարգևեց Անահիտ Ղազախեցյանը: Եթե սիրում եք, հիշում, կարոտում, ապա հենց այսօր նորից կարդացեք «Գնալ քեզնից, լքել ինձ» նյութը:

Ի դեպ, Անահիտի «Վանաձոր (փոքրատառ ու սիրով)» բանաստեղծական էսսեն այս ամսվա ամենաշատ կարդացված նյութն է: Մեկ անգամ ևս կարդա և կհամոզվես, որ իսկապես արժանի ընտրություն է:

Առհասարակ, նոյեմբերն էր պատճառը, աշնան ավարտը, թե միգուցե կարճացող օրերը, սակայն կային թեմաներ, որոնք գերակշռող էին: Օրինակ, ինքնաճանաչողության փորձերը, աշխարհը սեփական եսի տեսանկյունից զննելը: Դե, նաև տարիքը, որ ստիպում է ամեն բանի մի քիչ այլ հայացքով նայել: Աստղիկ Հունանյան «Նյարդային նյարդերիս ու էլի շատ բաների մասին»,  Անուշ Դավթյան՝ «Հինգ զգայարաններս», «Երբ դեռ 19 տարեկան էլ չկաս, բայց արդեն հավես չունես»:

Կան նաև հեղինակներ, որոնք այդ ճանաչողության փորձերը սկսում են ինքնակրթության ճանապարհով, սովորում են, ծանոթանում նոր ոլորտների հետ ու փորձում մեզ էլ հանրամատչելի ձևով փոխանցել նոր գիտելիքները: Բաց մի թողեք Անի Ավետիսյանի «Օճառային օպերաների պատմությունից» հանրամատչելի հոդվածը:

Իսկ մեր թղթակիցներից ոմանք ավելի հեռուն են գնացել. գիտական վարկածը, տեղեկությունը, ցանկացած ինֆորմացիա, նրանց ստիպել է խորհրդածել, փիլիսոփայել անգամ, աղերսներ գտնել մեր կյանքի հետ: Եթե ձեզ էլ գրավեց, ապա խորհուրդ ենք տալիս կարդալ Անետա Բաղդասարյանի՝ «Ով ում է պատկանում», Նելլի Խաչատրյանի՝ «Ռասելի թեյնիկը» և Վահե Ստեփանյանի «Ոսկե սկավառակի վրա» էսսեները: 

Դե ինչ, բարի ընթերցանություն: Եթե կային հոդվածներ, որոնք ձեզ ավելի շատ են դուր եկել, սակայն մենք չենք հիշատակել, գրեք մեզ:

Կհանդիպենք մեկ ամիս հետո: