Չգիտեմ՝ ում համար ինչպես, բայց ինձ համար բառերն ավելի խոցող են եղել, քան ուրիշ ինչ-որ բան: Մենք հաճախ ենք արտաբերում բառեր, որոնց մասին չենք մտածում, դրանք երբեմն մեզ համար լինում են սովորական կատակներ, որոնց բնույթը մենք չենք էլ հասկանում, որոնց ազդեցության մասին մտածելիս մեր ներսում թմրում են բոլոր զգացողությունները: Բայց իրականում բառերն ունեն անսահման մեծ ուժ, որոնցով մենք կա՛մ ինչ-որ մեկին ուրախացնում ենք, կա՛մ կոտրում: Օրինակ՝ այն տղային, որի տկար մարմնի կամ ցածր ձայնի պատճառով դու վրան ծիծաղեցիր, երևի տանը քեզ հիշելով թաքուն արտասվել է և ատել ինքն իրեն քո ասած խոսքերի պատճառով, որոնց մասին դու երևի երբեք չես մտածել: Աղջիկը, որին դու անվանում ես գեր կամ անխնամ, օրերով երևի ոչինչ չի ուտում, իսկ դու նրան անտեսում և ծաղրում ես: Ծակ կոշիկներով դպրոց եկած դասարանցիդ երևի քեզ նման գիշերը փափուկ անկողնում չի քնում, մայրիկի պատրաստած համեղ ուտելիքները չի կարողանում ուտել, քանի որ մայրը հիվանդ է, իսկ ինքը գիշերը աշխատում է, որ գոնե հաց և դեղ առնի, այ դրա համար էլ կոշիկներ չունի: Այն կարճ մազերով աղջիկը, որին դու անվանեցիր ոչ կանացի և տհաճ, միգուցե մի ժամանակ ունեցել է գեղեցիկ վարսեր, բայց մի պահ ատել է իր սեփական վարսերը և կարծել է, թե դրանցից ազատվելով կազատվի իր անհանգստությունից ու հոգին կրծող տականքից: Քո ասած կոպիտ բառերի պատճառով ինչ-որ մեկը լաց է եղել, թերագնահատել է ինքն իրեն, խորտակվել է մտքերի մեջ ու մնացել այնտեղ: Իսկ քեզ համար դա պարզապես կատակ էր, դու ինչ մեղավոր ես, որ նրանք կատակդ չեն հասկանում… Նրանք քո կատակը չեն հասկանում, դու էլ նրանց հոգին, նրանք քո անտանելի լպիրշ ծիծաղը չեն հասկանում, դու՝ նրանց հոգին կրծողին:
