«Մանանա» կենտրոնի կինոստուդիայում արդեն մեկ ամիս է Հայ Կամավորների Միության նախաձեռնությամբ Պաբլո Գարսիա Կոնդեն և Մեհրդադ Եղբալին անց են կացնում կինոյի դասընթացներ: Այսօր ես կզրուցեմ Պաբլոյի հետ:

-Բարև Ձեզ, կներկայանա՞ք։

-Բարև։ Ես Պաբլոն եմ, Իսպանիայից։ Հայաստան եկել եմ կամավորական աշխատանքով զբաղվելու։ Բարսելոնայում “Dart” ֆիլմերի փառատոնի համակարգողներից եմ։

-Ինչպե՞ս որոշեցիք  կամավոր դառնալ։

-Կամավորությամբ արդեն զբաղվել էի ուրիշ երկրներում, օրինակ՝ Իսպանիայում, Էկվադորում, այդ պատճառով արդեն ծանոթ եմ այս ոլորտին։ Կամավորությունը նոր փորձ ձեռք բերելու և նոր երկիր, նոր մշակույթ, նոր մարդկանց բացահայտելու հրաշալի տարբերակ է։ Այն միշտ սովորելու հետաքրքիր պրոցես է։

-Ինչո՞վ եք զբաղվում Հայաստանում։

-Տվյալ պահին կամավորություն եմ անում այստեղ՝ «Մանանայում» և Թումոյում։ Թումոյի հետ համագործակցությունը վերջերս եմ սկսել։ Կինոյի պատմության վերաբերյալ դասընթացներ եմ վարում։ Պատրաստվում եմ համագործակցել նաև KulturDialog-ի հետ։ Բացի դրանից՝ մի ծրագիր ունեմ կոլեգաներիս՝ կամավորների հետ․ պլանավորում ենք կարճամետրաժ ֆիլմ նկարել։ Ծանրաբեռնված եմ, բայց ուրախ եմ, որ այստեղ եմ։

-Ծանո՞թ եք հայկական ֆիլմերին։

-Հայկական այն ֆիլմերի ցանկը, որ դիտել եմ, ցավոք սրտի շատ ավելի կարճ է, քան այն ֆիլմերի ցանկը, որ կցանկանայի դիտել։ Դիտել եմ Փարաջանովի «Նռան գույնը», «Մոռացված նախնիների ստվերները» ֆիլմերը։ Դրանք շատ եմ հավանել։ Անպայման ծանոթանալու եմ Արտավազդ Փելեշյանի ֆիլմերին, Փարաջանովի ստեղծագործական կյանքին, դիտելու եմ նրա մնացած ֆիլմերը։

-Իսկ ինչո՞ւ ընտրեցիք հենց Հայաստանը։

-Հայաստանին արդեն ծանոթ էի, առաջին անգամը չէ, որ այցելում եմ։ Երեք տարի առաջ եղել էի այստեղ, «Ոսկե Ծիրան» կինոփառատոնի ժյուրիի կազմում էի։ Ապրել եմ նաև Վրաստանում։ Երկար ժամանակ ցանկանում էի վերադառնալ այստեղ, ավելի լավ ծանոթանալ մարդկանց ու տեղի մշակույթի հետ։ Հարմար հնարավորությունը տեսնելով՝ միանգամից օգտվեցի դրանից։ Հիմա փորձում եմ բոլոր առավելություններն օգտագործել, ճանապարհորդել երկրի ներսում, ազատ ժամանակս օգտագործել ամեն ինչին լավ ծանոթանալու համար։

-Արդեն հասցրե՞լ եք հանդիպել ինչ-որ դժվարությունների այստեղ։

-Դե․․․ Առաջինը՝ լեզուն (տխուր դադար): Երևի թե գլխավոր բարդույթը սա է։ Առօրյադ բարդանում է, երբ չես կարող ազատ հաղորդակցվել մարդկանց հետ խանութներում, փողոցում, ավտոբուսում։ Բայց կարողացել եմ հարմարվել արդեն։ Բացի դրանից՝ շատ դժվարությունների չեմ հանդիպել։ Այստեղ մարդիկ շատ նման են մեզ՝ իսպանացիներիս։ Կան մի քանի բաներ, որոնք չեմ հավանում, օրինակ՝ տրանսպորտը, բայց արդեն հարմարվել եմ։

-Իսկ ի՞նչն եք հավանել Հայաստանում։

-Մարդկանց։ Տարբեր իրավիճակների եմ առնչվել, բայց նրանք ինձ միշտ լավ են վերաբերվում։ Նաև կարիերա կառուցելու բազմաթիվ հնարավորություններ ունեմ Հայաստանում։ Ես այստեղ ուղղակի կամավոր եմ, սակայն իրավունք ունեմ անելու գրեթե ամեն ինչ, ինչ կցանկանամ։ Այստեղ ազատ եմ։

-Ունե՞ք նախընտրելի վայրեր Հայաստանում։

-Կարո՞ղ ենք Արցախը հաշվել։

-Իհարկե։

-Ուրեմն Արցախը։ Դեպի Արցախ կատարած ճանապարհորդությունս հրաշալի փորձառություն էր։ Նաև` Խոր Վիրապը։ Չնայած, որ բոլոր ոչ աշխատանքային օրերին այցելում եմ Հայաստանի տեսարժան վայրերը, Խոր Վիրապը դեռ իմ սիրելին է։

-Ի՞նչ միջմշակութային տարբերություններ եք տեսնում Ձեր հայրենիքի և Հայաստանի միջև։ Արդեն հարմարվե՞լ եք դրանց։

-Քաղաքի մասին առաջին տպավորությունը գույնն է, որը իմ կարծիքով մշակութային տարր է Երևանի համար։ Նման յուրահատուկ գունավորում ունենք նաև Իսպանիայում, այնպիսին, որ բնորոշ է միայն մեր երկրին։

Ինչպես արդեն ասացի՝ մարդիկ իրար շատ նման են երկու երկրներում։ Մի քանի փոփոխություններ կան իմ առօրյա կյանքում։ Ինչքանով որ հասցրել եմ նկատել, այստեղ օրենքները ոչ միշտ են պահպանում։ Օրինակ՝ գիտեմ, որ Հայաստանում շատ ավտովթարներ են լինում, հաճախ մարդիկ վնասվածքներ են ստանում այն պատճառով, որ ամրագոտին չեն կապել։ Բայց նստում ես երթուղային տրանսպորտ և տեսնում ես, որ վարորդները չեն գցում ամրագոտին։ Իսկ ճանապարհային ոստիկանները ոչինչ չեն ձեռնարկում դրա դեմ։ Կարծում եմ՝ ճանապարհային կանոններին պետք է ավելի խիստ վերաբերվել։ Կամ տեսնում ես ավտոբուսում նշան, որն արգելում է ծխել կամ հեռախոսով խոսել, բայց վարորդը և՛ ծխում է, և՛ հեռախոսով խոսում։ Այս ամենը շոկային է ինձ համար։

-Հասցրե՞լ եք ձեռք բերել ընկերներ։

-Այո՛։ Նախորդ փորձառությունից արդեն ծանոթ էի այստեղ մի քանի հոգու հետ։ Ամեն շաբաթ մենք ուղևորություններ ունենք մեր կազմակերպության հետ (AVC), և ես հնարավորություն ունեմ հանդիպելու տեղացիներին, նաև մարդկանց այլ երկրներից։ Սիրում եմ ծանոթանալ նոր մարդկանց հետ ճանապարհորդելիս։ Արդեն ընկերներ ունեմ Ֆրանսիայից, ԱՄՆ-ից, Իրանից։

-Հայաստանում անցկացրած ժամանակն ու այստեղ ձեռք բերած փորձառությունը ինչպե՞ս են Ձեզ օգնելու ապագայում։

-Արտասահմանում ապրելը կյանքի փորձ է առաջին հերթին։ Բացահայտում ես ինքդ քեզ, սովորում ես ապրել առանց օգնության, ինքնուրույն։ Սա օգնում է քեզ կյանքում աճել որպես անհատականություն։ Հայաստանում անցկացրած ժամանակս օգնում է ինձ կայանալ որպես մասնագետ։ Բոլոր կառույցները, որոնց հետ համագործակցում եմ, փորձառությունները, որոնք ունենում եմ իրենց ներդրումն ունեն այդ գործում։ Սա անընդհատ կրթական պրոցես է, որը ես սիրում եմ։ Երիտասարդներն այստեղ ունեն իրենց մտքերն արտահայտելու ազատություն։ Այստեղ շատ են տարաբնույթ փառատոններն ու ցուցահանդեսները։ Այստեղ տեսնում եմ մշակույթը, արվեստն ու ակտիվությունը զարգացնելու եռանդ։ Եվ ես ինձ շատ լավ եմ զգում այս միջավայրում։

-Արդեն որոշե՞լ եք՝ ինչ եք անելու կամավորական աշխատանքներն ավարտելուց հետո։ Մնալո՞ւ եք Հայաստանում, թե՞ տեղափոխվելու եք մեկ այլ երկիր։

-Դեռ երկար ժամանակ այստեղ եմ լինելու՝ 7 ամիս։ Սակայն չեմ կարող գնալ, երբ հոգնեմ, կամ ավելի երկար մնալ։ Առաջնորդվում եմ պլանով։ Պլանավորում եմ դոկտորական թեզի պաշտպանություն (PhD) կինեմատոգրաֆիայի ոլորտում։ Դա իմ գլխավոր նպատակն է։ Պլանավորում եմ դա անել նաև արտասահմանում։ Կցանկանայի նաև Կանադա այցելել։ Չգիտեմ։ Երևի կշարունակեմ ճանապարհորդել։