Երբևէ չէի ցանականա գրել այս մասին, չէի ցանկանա տեսնել և զգալ այն ամենը, ինչը հիմա եմ ապրում։
Առավոտ էր… Թվում էր, թե սովորական առավոտներիցս մեկն է, մինչև այն պահը, երբ կարդացի համացանցի լուրերը:
-Մա՜մ, պատերազմ ա՞… Հա սկսվել ա, ռմբակոծել են, մա՜մ…
Երանի սխալ լիներ, սուտ լիներ ամեն կարդացածս բառը։
Միայն խնդրում եմ Աստծուց խաղաղություն, տղերքիս` ուժ ու հավատ։
Գրում եմ այն հույսով, որ առավոտ արդեն ամեն ինչ վերջացած է լինելու, մատուռում զինվորներիս համար վառած մոմերս չեն մերժելու խնդրանքս, աղոթքներս զուր չեն անցնելու…
Վստահ եմ, լավ է լինելու, մեր եղբայրներն են կանգնած սահմանին, իրենք լավ գիտեն իրենց գործը, իրենք գիտեն, որ սպասում ենք, որ պիտի անպայման վերադառնան։
Վստահ եղիր, սիրելի ընթերցող, Զինվորդ վերադառնալու է:
Եկեք աղոթենք աշխարհի խաղաղության և մեր զինվորների համար:
Հայր մեր, որ յերկինս ես,
Սուրբ եղիցի անուն Քո։
Եկեսցէ արքայութիւն Քո։
Եղիցին կամք Քո,
Որպես յերկինս և յերկրի։
Զհաց մեր հանապազորդ
Տուր մեզ այսօր։
Եւ թող մեզ զպարտիս մեր,
Որպէս և մեք թողումք մերոնց պարտապանաց։
Եւ մի տանիր զմեզ ի փորձութիւն,
Այլ փրկեա զմեզ ի չարէ։
Զի քո է արքայութիւն և զօրութիւն
Եւ փառք յաւիտեանս: Ամէն: