Այսօր էլի երեխաների հետ եմ՝ նորաթուխ դպրոցականների, մարդկության նվիրյալների, հայրենիքի պաշտպանների հետ, կամ` ո՞վ գիտե:
Լսում եմ նրանց խոսակցությունը՝ կոնֆետի սպասող երեխայի գայթակղությամբ. նրանց աշխարհը հետաքրքիր է, սովորելու բանը՝ շատ։
Նրանք խոսում են ապագայի պլանների, ընկերության, հավատարմության մասին։ Խոստանում են լավ ընկերներ մնալ անգամ «պապիկ տարիքում», ու հա, անպայման ջարդել թուրքերի գլուխը։
Հարցնում եմ՝ պարտադի՞ր է էդպես հաղթել թշնամուն, ասում են՝ ինչի ուրիշ ձև էլ կա՞։
Մեկ րոպե անց.
-Ես բանակ չեմ գնալու, հաստա՛տ, վախենում եմ, ինձ էդ թուրքերը կսպանեն:
-Ես էլ չեմ գնալու, չեմ ուզում զինվոր դառնալ:
Ասում եմ` ի՞նչ եք կարծում, բա որ մեր պապերն էլ էդպես մտածեին, ի՞նչ կլիներ, մենք էսօրվա մեր հայրենիքը, խաղաղությունը, հանգիստ քունը կունենայի՞նք։
-Մեկ ա ինձ համար, ես չեմ ուզում զինվոր դառնալ, չեմ ուզում մեռնել, ֆուտբոլիստ կգնամ կդառնամ: Լավ կլիներ վրացի լինեի, էդ թուրքերից, ադրբեջանցիներից կպրծնեինք:
-Ես էլ զինվոր չեմ դառնալու, հենա` պապաս էլ չի ուզել զինվոր դառնալ ու չի դարձել, բանկիր ա, հոպարս էլ չի դարձել ու էդպես։
ՀՀ անկախ բանակի տարելիցն էինք միասին նշում օրեր առաջ, լավ-լավ բանաստեղծություններ էինք խրոխտ արտասանում, երգերով աննահանջ պայքարի կոչեր էինք անում, սիրում էինք սահմանն ու մեր զինվորներին…
Այսօր էլի երեխաների հետ եմ… Եղբայրս սահմանապահ զինվոր է, նա վերադառնալու է ու, շարունակելով ուսումնառությունը, լավ ծրագրավորող է դառնալու, գիտե՛մ: