Չեք հավատա, իմ «ՆԱՄԱԿ ԻՆՁ 45 ՏԱՐԵԿԱՆ ՀԱՍԱԿՈՒՄ» նամակին ուղիղ մեկ տարի անց պատասխան ստացա։ Լիլիթից էր։ Ուզում եմ միանգամից նամակի բովանդակությունը Ձեզ ներկայացնել։
«Բարև, թանկագինս։ Այո, ճիշտ ես, շատ եմ կարոտում։ Կարոտում եմ մեր տունը, բակը, Լոռվա գեղատեսիլ բնությունը։ Շատ կուզենայի ապրել այն միջավայրում, որը դու հիմա վայելում ես,-այս տողերը կարդալիս, ցանկություն առաջացավ ավելի շատ ժամանակ անցկացնել հարազատներիս ու ընկերներիս հետ,-կարդացի հարց-խնդրանքներդ, ու միակ բանը, որ կասեմ, հետևյալն է․միշտ հիշի՛ր, ոչ ոք այս կյանքում ձեռքերը ծալած նստելով ոչնչի չի հասնում և ոչ ոք ուրիշի վրա հույսը դնելով, առաջ չի քայլում։
Երբեք չդադարես սովորե՛լ, սովորե՛լ, սովորե՛լ, որովհետև դա է կյանքը հեշտ ապրելու միակ թեորեմը, դա է քո միակ գանձը, որ ոչ ոք չի կարող քեզնից տանել, դա է միակ բանալին, որով դու կկարողանաս բացել քո կյանքի բոլոր փակ դռները, և վերջապես, գիտելիքն է, որ տեսքիդ ու հոգուդ կողքին, որոնք գնալով կորցնում են իրենց թարմությունն ու երիտասարդությունը, գնալով ավելանում և երբեք չի պակասում։
Ինչպես և իմ, այնպես էլ շատ կանանց, աղջիկների համար կատարյալ կին է համարվում հարազատ մայրը։ Իսկ ինչ վերաբերում է ինձ և իմ ապրած ժամանակներին, ես քեզ այդ մասին ոչինչ չեմ ասի։ Քեզ այս մասին պատմելով, քո կյանքը կվերածեի մի անհետաքրքիր ու ձանձրալի ֆիլմի, որը դու ևս մեկ անգամ չէիր ցանկանա դիտել։
Իսկ այժմ սիրելիս, հրաժեշտ տալու ժամանակն է։ Հուսով եմ կմտապահես խորհուրդներս, և դրանցով իսկ կյանքում առաջ կշարժվես։ Քեզ շատ սիրում ու կարոտում եմ»։
Հենց այսօրվանից կսկսեմ անել այնպես, ինչպես խորհուրդ տվեցիր. կյանքն ապրեմ այնպես, որ հասնելով մի տարիքի, չափսոսեմ իմ ապրած անիմաստ ու հենց այնպես անցկացրած տարիների համար։ Ձեզ էլ եմ նույնը մաղթում: