Վերջին անգամ եղբորս (մորեղբորս տղային) տեսել էինք փետրվարին իր երդման արարողության ժամանակ, հետո սպասում էինք, որ արձակուրդ գար (օտպուսկ), բայց կորոնավիրուսը տարածված էր, և չթողեցին գալ… Այնքան էինք կարոտել, օրերն էինք հաշվում, բայց միշտ հետաձգվում էր… Հետո սկսվեց չարաբաստիկ պատերազմ կոչվածը, ու բոլորիս մտքում Տղերքն էին, հատկապես մեր զինվորը՝ Գառնիկը: Ամեն օր զանգում էինք, հարցնում, թե զանգե՞լ է մեր զինվորը, միշտ մեր մտքում էր, այդ օրերին մեր հպարտությունը և կարոտը կրկնապատկվել էր…
Պատերազմը դադարեցվեց… 2 օր անց քեռիս, պապս և եղբայրներս մեկնեցին Արցախ, որպեսզի տեսնեին մեր հերոսին: Վերադառնալուց հետո հավաքվեցինք, և քեռիս սկսեց պատմել.
-Պապ ու թոռ փակվել էին սենյակում, մոտ մեկ-մեկուկես ժամ թողել էինք մենակ, ասացինք` կարոտները թող լավ առնեն: Պապը ապերի (այդպես ենք դիմում) ձեռքերը ամբողջ ընթացքում բռնել էր և բաց չէր թողնում, համբուրում էր, շոյում… Հետո կազմակերպեցին, մեզ մենակ թողեցին, 2 ժամ գնացինք իրենց կամանդիրին էինք փնտրում, որ թույլտվություն վերցնեմ` երեխես գիշերը մեզ մոտ մնա: Ասեմ` էնքան ուրախացա, էնքան ջերմություն ստացա իրանց կամանդիրի մասին լսելով: Տղես ասեց` հեսա կգա ձյաձ Մհերը, պապ…
-Ո՞նց, հրամանատարին ձյաձյայո՞վ են դիմում,-զարմացանք մենք:
-Հա, հրամանատարությունը զոհվել էր: Էդ ձյաձ Մհերը իրանց վարորդն ա եղել, լավ կռվել ա, տվել են հրամանատար: Երեխեքը շատ-շատ էին սիրում: Եկավ, խոսեցինք, թույլտվություն ստացանք, գնացինք տուն, ապերս կանչեց ընկերներին: Խոսում էինք: Էնքան լավ էրեխեք էին, խելացի, էնպես պատմություններ էին պատմում, հետաքրքիր էին խոսում, հետո մի տղա ասեց. «Մեր ընկերոջ պապան ես, ասում եմ, բայց բոլորի մոտ էլ կասեմ, մեր Գառնիկից չկա: Սպասեք` բացատրեմ ապերիս գործը: Հոպար, Գռնոն էնպիսի ճիշտ հաշվարկներ էր անում… Հետո հրամանատարն ասեց` պիտի գնանք կռվի ինքնաձիգներով: Գիտեմ, բոլորիդ համար դժվար ա, ո՞վ ա գալու: Առաջին տղեն, ով կանգնել ա, Գառնիկն ա եղել: Ասել է` ես եմ գալու: Հրամանատարն ասել է` դու այստեղ ես պետք: Քո գործն էլ է կարևոր, հետո երկրորդ անգամ հարցրեց, էլի վեր կացավ ու ասեց` ես»…
Տղես ասում էր` մեկ ա, ինչ էլ պատմեմ, չեք հասկանա, չեմ կարող պատմել…
Ասում էր. «Պապ, խոսքդ միշտ ականջիս մեջ էր, որ ես պիտի էստեղից ողջ վերադառնամ, էդ ոնց որ իմ մեջ մտած լիներ»:
Փառք Աստծո, Աստված ջան, մեռնեմ քո զորությանը… Անպատմելի բաներ էին տեսել էդ երեխեքը, աննկարագրելի…
Հպարտությամբ ենք խոսում մեր հերոսի մասին, և խոնհարվում մեր մյուս հերոսների առջև:
