Ու նորից ես կգրեմ հերթական մի ցավոտ իրողության մասին, որի հետ չեմ հաշտվում:
Դպրոցում, որտեղ սովորում եմ, կա մտավոր տարբեր խնդիրներ ունեցող աշակերտների համար ստեղծված խումբ: Խումբն ունի առանձին ղեկավար, ով ուղեկցում է նրանց դասարանից դասարան ու օգնում դժվարությունների կամ արտառոց իրադարձությունների դեպքում:
Նստած էի դպրոցի գրադարանում, երբ խումբը մտավ ներս: Անկախ ինձանից փակեցի գիրքս ու սկսեցի հետևել: Տղաներից մեկը մոտեցավ գրաֆիկական նովելների բաժնին՝ կոմիքսների: Լարված հետևում էի, թե որտեղ կանգ կառնի ընտրությունը: Ձեռքը սահում է գրքերի վրայով:
Ես լարում եմ տեսողությունս… Կանգ առավ «Քայլող մեռյալները» գրքի վրա:
-Գտա, հենց էս էի փնտրում,- դժվարությամբ ընկալում եմ տղայի արտասանածը:
«Դե, բնականաբար…»,- մտքում ասում եմ ես ու նայում գրադարակի մյուս գրքերի վերնագրերին:
«Վամպիրների օրագիր», «Ֆրանկենշտեյն»…
Իսկ ես էդ տղայի ձեռքի տակ Անդերսենի հեքիաթները կդնեի:
Իբր առողջ վիճակով դիմանում ենք էդ հակամարդկային, արյունահեղ գրականությանը, որ մեկ էլ հոգեպես ավելի խոցելի մարդկանց ենք առաջարկում:
Հեքիաթնե՛ր կարդացեք, հեքիաթնե՛ր…