Այս դեպքը պատահել է շատ տարիներ առաջ պապիկիս, իր եղբոր` Բաբկենի և հարևանի տղա` Սերյոժայի հետ, որի մասին էլ պապիկս պատմեց ինձ:
«Ինստիտուտի ամառային քննաշրջանի ավարտից հետո գյուղ էի եկել: Սովորական մի ամառային օր էր։ Հանկարծ դուռը բացվեց և ներս մտան Բաբկենը` եղբայրս և հարևանի տղա` Սերյոժան: Բաբկենի ձեռքում բավականին երկար, ժանգոտած դաշույն տեսա: Հարցրի.
-Էտ ի՞նչ խանչալ ա:
-Սերյոժայի պապինն ա,- ասաց Բաբկենը:
-Բա էտ ի՞նչ պտի անեք,- հարցրի ես:
-Էքուց գնալու ենք մալինի, կարող ա արջ-մարջ պատահի, թող զենք ըլնի ձեռներս: Հա, կարո՞ղ ա դու էլ ուզենաս գաս:
-Հա, պարապ եմ, կգամ:
Տղաները մի սրոցաքար ճարին ու գործի անցան: Մի երկու ժամ դաշույնի վրի ժանգն էին մաքրում: Ի վերջո երևաց դաշույնի մետաղը, հետո մի քիչ էլ սրեցին ու համարեցին, որ արդեն պատրաստ է:
Հաջորդ առավոտյան շուտ զարթնեցինք, ամենքս մի պլաստմասե դույլ վերցրինք, հաց վերցրինք, ամենակարևորը՝ խանչալը, որով և զինվեց Բաբկենը, ու ճամփա ընկանք։ Գնացինք հասանք մեր գյուղի` Գյուլագարակի անտառ: Մոտավորապես գիտենք, թե որտեղ կարա մալինա ըլնի, հասնելով մեր իմացած տեղը, տեսանք, որ իրոք թփերի վրա կարմիր-կարմիր մալինեք են կախված: Սկսինք ուրախ-ուրախ հավաքել։ Բաբկենն ու Սերոժը իրար հետ էին հավաքում, իսկ ես ջոկվելով նրանցից՝ խորացա անտառի մեջ ու սկսեցի ընդեղից հավաքել: Բավականաչափ մալինա էի հավաքել, երբ մի թփի մոտից իշամեղուներ նկատվեցին, որոնցից մեկը եկավ ու ինձ խայթեց: Վախթանգ Անանյանի «Որսորդական պատմվածքներ»- ից հիշում էի, որ դրանց կծածը վտանգավոր է մարդու համար: Արագորեն ետ նահանջեցի և բարձր գոռացի.
-Տղե՜րք, շուտ արեք, փախե՜ք:
Հաջորդ պահին, երբ հայացքս ուղղեցի ներքև՝ դեպի տղաները, տեսա մի գլորվող դույլ ու անտառի թփերի մեջ անհայտացող տղաների թիկունքը: Այդ տեսնելով ծիծաղս չկարողացա զսպել և սկսեցի քահ-քահ ծիծաղել, և ծիծաղի միջից սկսեցի կանչել.
-Մի վախեցեք, հետ եկեք, հետ եկեք:
Մի քիչ հետո տեսնեմ Բաբկենը խանչալը ձեռին, Սերոժն էլ դույլը ձեռին, բարձրացան դեպի ինձ:
-Ո՞ւր ա արջը, ո՞ւր ա արջը,- այլայլված հարցրեց Բաբկենը:
Ես սկսեցի ավելի բարձր ծիծաղել և ասացի.
-Արա, ի՞նչ արջ, էդ իշամեղուներն էին հարձակվել իմ վրա, ուզեցա ձեզ զգուշացնել, որ ձեզ էլ չկծեին:
Բաբկենը թե.
-Ա՜, բա մենք էլ կարծում էինք, թե արջը քեզ բռնել ա, էս անդեր ոտքերներս էլ կարծես թե իրանք իրանց սկսեցին մեզ հեռու տանել: Վազելու ընթացքում էլ ձեռս կպավ ճղին, ու դույլս ընկավ ձեռիցս: Ես էլ մտածեցի` ավելի լավ ա փախչեմ, քան դույլի համար ետ դառնամ: Ափսոս էր մալինեն, թափվեց: Մի քիչ ուշքի գալուց հետո հասկացա, որ քեզ մենակ ենք թողել, Սերոժին ասի` արի գնանք ախպորս փրկենք արջի ձեռից: Էն էլ եկանք, տեսանք` ծիծաղում ես, մենք էլ հիմա չգիտենք` ծիծաղե՞նք, թե՞ լացենք:
Էն Սերոժն էլ թե.
-Շատ վախեցանք, սկսեցինք փախչիլը, տեսնեմ էս Բաբկենը դույլը ձեռից քցեց: Ասի` ոնց-որ թե քցեց, որ ավելի լավ փախչի, էտա ես էլ ուզեցա դույլը քցեմ, բայց մատներս չբացվեցին: Էտ մի բանը լավ էղավ. գոնե մալինես չթափվեց:
Այդ ամբողջ ընթացքում ես չէի կարողանում ծիծաղս զսպել:
Առ այսօր էլ այդ դեպքը հիշելիս նորից եմ սկսում ծիծաղել, ծիծաղել ու ծիծաղել»։