-Մար, Մար, մի հատ կողային հայելի կաշխատե՞ս,- խնդրեց Ձյունիկը բարի հայացքով:

Ես զգուշորեն շրջվեցի:

-Մաքուր զոնա,- հայտարարեցի հոգնած ձայնով:

-Է՜էհ:

-Մար, Մար, գիտես ի՞նչ ենք նկատել,- խոսակցությանը միացավ Կապուտաչյան,- Հիտլերը մոտենում ա Սովետական Միությանը:

-Լա՜վ է, – ձգեցի ես ժպիտով,- լո՞ւրջ եք ասում:

-Հա, այո, այո,- հաստատեց Ձյունիկը,- ավելի քան մոտենում ա, շուրջը պտտվում ա, արագ-արագ ա մոտենում:

-Բա էս մեր Կենսուրախն ո՞ւր ա,- հարցրի ես` թեման փոխելու համար:

-Կենսուրախը հիվանդ ա,- տխուր ձայնով հայտնեց Կապուտաչյան:

Մեր գեղեցիկ խումբը հասավ կանգառ:

-Հլը նայեք` ի՜նչ բանան կա ստեղ,- ծաղրական տոնով կիսվեցի իմ հայտնագործությամբ:

Ձյունիկն ու Կապուտաչյան հեռախոսի էկրանի արտացոլանքով որսացին անհրաժեշտ պատկերը:

-Մար, մենք անպայման ստեղ պետք ա չէ՞ կանգնենք,- հարցրեց Կապուտաչյան` բազմանշանակ հայացքով ինձ նայելով: Մենք իրար աչքով արինք:

-Բա ո՞ր համարին ես սպասում:

-259 կամ 1675,- փչեցի ես:

-Ո՞ւր ա գնում:

-Երուսաղեմ:

Ես ու Կապուտաչյան ծիծացեղինք, իսկ Ձյունիկը դավադրության հոտ առավ:

-Դու խելոք մնա, դու էլ նստի 57-դ ու գնա տուն,- պահանջեց Ձյունիկը:

Ես ու Կապուտաչյան կատակով ծաղրական մռութներ արեցինք ու նորից ծիծաղեցինք: Ես հեռախոսով մտա ֆեյսբուք «Հիտլերը  մոտենում ա Սովետական Միությանը» նորությունը Սալորիկին հայտնելու:

-Ձեր կոկորդիլոսները,- նկատեց Ձյունիկը տհաճությամբ:

-Ախր, իրանք լավն են,-  առարկեցի ես: -Միրգը գնացել ա,- հայտարարեցի ես՝ ևս մեկ անգամ զննելով կանգառում կանգնած բազմությանը:

-57-դ եկավ, թռի տուն, Մարիկ,- հայտնեց Ձյունիկը:

-Ու մտի ֆեյսբուք, սպասում ենք,- շարունակեց Կապուտաչյան:

-Ընդհանուր չաթ բացեք, եկա,- ասացի ես և, գրկելով ընկերուհիներիս, վազեցի 57-ի մոտ:

Հ.Գ. Այս պատմությունը գրված է միայն աղջիկների համար: