anushik mkrtchyan

Պարապողների սրտից

Նկատե՞լ եք, որ արդեն սկսել եմ գրել: Հիմա կհայտնվի մեկը ու կասի. «Բա խի՞ էն ժամանակ չէիր գրում», իսկ եթե չհայտնվի էլ՝ ոչինչ, ես կասեմ:

Սեպտեմբերից պարապում եմ: Դե պարզ է, որ ընդունելության համար: Հաճախ եմ լինում համակարգչի առաջ ու էդպես մտածում եմ ու գրում, իսկ որոշ ժամանակ առաջ, համակարգչի ստեղներից շատերը չէին աշխատում: Ես էլ հեռախոսով հավաքել չեմ սիրում:

Մեկ-մեկ էնպիսի հարցեր են տալիս մեզ՝ պարապողներիս, զարմանում ես (եթե կարելի է էդպես ասել): Ու դրա համար որոշել եմ ներքևում գրել մի քանի հարցեր կամ ուղղակի մտքեր, որոնք պետք չեն ուղղել պարապողներին:

«Բայց որ պարապում ես, ինչ-որ հույս կա՞, դասերդ առաջ գնո՞ւմ են:

Եթե պարապում ենք, նշանակում է ինչ-որ առաջընթաց կա կամ կլինի, ու պետք չի թերահավատորեն մոտենալ:

«Իբր (սա զայրացնում է) պարապում եք, բայց էս հարցը չգիտեք կամ չկարողացաք օգնել»:

Հիշե՛ք,12-րդ դասարանի աշակերտները երեք-չորս ամիս են պարապում, այդ թվում նաև ես, ու բնական է, որ շատ բաներ դեռ չգիտենք:

«Դուք ազատ ժամանակ էլ ե՞ք ունենում»:

Ես երեք առարկա եմ պարապում՝ Հայոց լեզու, Անգլերեն, Պատմություն: Պարզ է՝ հեշտ չէ: Շաբաթվա մեջ լիովին ազատ ունեմ երկու օր՝ շաբաթն ու կիրակին: Օրն էլ ունի 24 ժամ: Ուրեմն մենք պետք է անթիվ-անհամար գրավորներ ունենանք, որ էդ 24 ժամը լրացնենք, ու մի բան էլ չհերիքի: Ամեն առարկայի գրավորին կամ դասին պատրաստվելը խլում է երեք կամ մի քիչ շատ ժամանակ (պատմությանը ավելի շատ): Այնպես որ մենք ազատ ժամանակ, այո՛, ունենում ենք:

«էդ շտեմարանները ձեռքներդ եք վերցնում, որ բոլորն իմանա՞ն`  պարապում եք»:

Ո՛չ, ուղղակի պայուսակը ծանր լինելու դեպքում:

Այս նյութը գրելուց առաջ պարապող մի քանի ընկերներիս հետ քննարկել ենք, թե որոնք են ավելի շատ ուղղվում: Այնպես որ միայն ինձ հետ առնչվող տարբերակները չեն:

Հ.Գ. Պարապողնե՛ր ջան, պետք է ուշադիր լինենք, լավ սնվենք, շատ կարդանք, ոչ թե շտեմարանները վերցնենք ձեռքներս, որ ցույց տանք, թե պարապում ենք: