Մեր գյուղից հեռու՝ այնտեղ, որտեղ Գեղհովիտի կանաչ, բարձր սարերը երևում են, մի ճանապարհ կա: Մի քարոտ ու անհարթ ճանապարհ: Հազար անգամ տատիս հետ անցել ենք այդ ճանապարհով, հազար անգամ տատս «Հեյ, ջան հայրենիքն» ու «Ասպետի սերն» է ասել, ու հազար անգամ ես հիացել եմ, հպարտացել նրանով, որ տարիները իր հոգուն մոռացություն չբերին:
Հազար խոսք ու ծիծաղ ենք մաշել այդ ճանապարհին, հազար լուսաբաց դիմավորել ու հազար եղանակ:
Ու հազար անգամ ճանապարհը այդ ինձ բարդ ու երկար է թվացել, ու հազար անգամ աշխարհն ավելի կանաչ է թվացել, սիրուն, սարի կանաչին փռված կակաչի պես վայրի է թվացել, սարի քամու պես ազատ:
Սարի այդ երկար ճանապարհը հողի ու մարդու պայքար է թվացել՝ բերքի առատության պայքար:
Հազար անգամ տատիս հետ բեռնատարով անցել ենք այդ ճանապարհով՝ գարի տարել, ցորեն բերել, ու ամեն անգամ դրա հետ տատս աշխարհին կամք ու հոգի է բերել: Հացը վաստակելու բարեխիղճ ուղի է բերել:
Իմ աչքերում սարի այս ճամփան քարքարոտ է դեռ և վայրի, երկար, իմ ականջներում՝ «Հեյ, ջան հայրենիք», ու իմ հոգու մեջ այն խոսքերն են դեռ․
-Տատիկ, կարո՞ղ եմ սարը բարձրանալ…