Լուսանկարը՝ Մերի Մուրադյանի
Այս տարի, ինչպես նախորդ մնացած տարիները, գնացինք սար: Մի տեսակ հաճելի էր առանց ինտերնետ, սոցիալական կայքերի, բայց ինչ մեղքս թաքցնեմ, առաջին բանը, որ արեցի սարից անմիջապես վերադառնալուց հետո, եղել է ֆեյսբուքյան իմ էջը բացելը:
Սարվորի համար Վարդավառն սկսվում է մի քանի օր առաջ: Սարվորը՝ ով պետք է հյուրեր ընդունի, մի քանի օր առաջ թխում է Վարդավառի ամենասպասված թխվածքը՝ նազուկը:
Լուսանկարը՝ Մերի Մուրադյանի
Լուսանկարը՝ Մերի Մուրադյանի
Կողբ գյուղի սարում Վարդավառը նշում են մի քիչ ուրիշ կերպ: Այնտեղ Վարդավառի առավոտը փակում են ճանապարհը և գնացող եկող մեքենաներին ասում են, որ եթե չտան ինչ-որ բան, ապա կջրեն մեքենան: Չնայած նրան, որ բոլորն էլ մեզ քաղցրավենիք էին տալիս, մենք նրանց ջրում ու նոր ուղարկում էինք: Հետո մոտ քսանհինգ-երեսուն հոգով գնում էինք սարերի արանքով հոսող գետի մեջ ջրվելու: Երեկոյան հավաքվում էինք բոլորով, մեծ կրակ անում, ուտում այն, ինչ վերցրել էինք այդ օրը մեքենաներից: Ամբողջ գիշեր նստում էինք կրակի կողքին և զրուցում, հետաքրքիր պատմություններ պատմում, խաղեր խաղում և վերջում, երբ կրակը կհանգչեր, արդեն գնում էինք քնելու, բայց կրակը հանգչում էր առավոտյան ժամը վեցից մինչև յոթը ընկած սահմանում: Դե, արդեն պարզ է, որ մենք չէինք քնում:
Լուսանկարը՝ Մերի Մուրադյանի
Սարում կյանքը այլ է: Շուրջդ միայն մաքուր օդ է, առանց ինտերնետ, նոր պատմություններ, խմբային խաղեր և այս ամենից մնացած հիշողություններ:
Արդեն հաջորդ օրը առավոտյան մեքենաները հերթով ճանապարհ էին ընկնում: Մինչև մեքենայի սարի մյուս կողմն անցնելը, դեռ հեռվում երևում է սարվորը:
Լուսանկարը՝ Մերի Մուրադյանի
Երևի կասեք՝ արդեն երկու օր է անցել Վարդավառից, բայց ես երեկ եմ սարից իջել: