svetlana davtyan

Սեպտեմբերյան անձրև

Ասում են, թե մեր սիրո աշունը, էլ երբեք չի կրկնվի, բայց չեն կրկնվում ոչ միայն աշունները, այլ մեր գարունները, ամառները, ձմեռները …

Այս աշունը դեռ չսկսված ծանր էր, միայնակ, անձրևաշատ: Նույն անձրևն էր՝ նման բոլոր աշուններին: Բայց ամեն աշուն իր գույնն ու բույրն ունի: Բայց արտասովոր ծանր, անձրևաշատ: Ասես ամեն երկնքից թափվող անձրև իմ սրտից է պոկվում, որ թեթևացնի ցավը: Ներսում, ամենախորքում, ինչ-որ բան է ցավում, չգիտեմ, թե դա ինչ է, բայց շատ է ցավում:

Այս աշունը տարավ իմ կեսը, բայց ինձ սովորեցրեց ապրել, արարել, նկարել նոր, մաքուր, ճերմակ էջից: Երևի նա, ով հասկանում է աշնան մեջ թաքնված խորհրդավորությունը, օրհնյալ է կամ էլ անիծված:

Նկատե՞լ եք, որ աշունը վրա է հասնում միանգամից: Երևի, որ չհասցնես պատսպարվել: Չեմ սիրում հոկտեմբերյան աշունը, որ կարծես խլում է քո կյանքի ուրախ պահերը` քո մեջ թողնելով միայն տխրությունը: Ես սիրում եմ սեպտեմբերյան աշունը, երբ ամեն անգամ անձրևից հետո կարողանում ես տանիքին կանգնել ու գորշ ամպերի տակից որսալ արևի շողերը:

Երբեմն պետք է մնալ անձրևի տակ, մինչև ոսկորները թրջվել, որ սիրես կյանքի ամեն պահը: Ու հետո, երբ ջուրը կսկսի գոլորշանալ մազերիցդ, կտաքանաս ու կհասկանաս, որ իրականում երջանիկ լինելը դա քո ընտրությունն է, այլ ոչ ուրիշին սպասելը: