2016 թվականի հունվարի 23-ը տարբերվեց մնացած տարիների հունվարի 23-երից: Այո, տարբերվեց նրանով, որ ամբողջ Հայաստանում նշվեց Սուրբ Սարգսի՝ Սիրո բարեխոսի տոնը: Երիտասարդները աղի բլիթ կերան, որպեսզի ծարավեն և երազում տեսնեն իրենց սիրելիին: Ոմանք հավատում են, իսկ ոմանք՝ ոչ: Այս օրը նաև չամուսնացած աղջիկներից շատերը այլյուրով սկուտեղ են դնում իրենց պատուհանի գոգին՝ սպասելով, որ առավոտյան Սուրբ Սարգիսն իր նժույգով կգա, կանցնի իրենց տան մոտով, և նժույգի ոտնահետքերը կմնան ալյուրի վրա: Այս տոնը նաև նշեցինք մենք՝ գլուղ Արարատի երիտասարդությունս: Բոլորս հավաքվել էինք մեր գյուղի Սուրբ Հակոբ եկեղեցում: Ես կարծում եմ, որ եկեղեցին կարող է միավորել մի ամբողջ ազգ: Օրը սկսվեց Պատարագով: Եկեղեցում հավաքվել էին տարբեր բնավորության, խառնվածքի տեր մարդիկ, սակայն նրանց բոլորին միավորում էր աղոթքը: Բոլորը լսում էին Տեր Դավթի օրհնանքը՝ առ մեզ: Պատարագից անմիջապես հետո բաժանվեցին աղի բլիթներ: Եվ այդ ամենին հաջորդեց երաժշտական ծրագիր՝ հենց եկեղեցու բակում:
Լուսանկարը՝ Ծովինար Ղազարյանի
Ահա և երեկոյան բոլոր երիտասարդները` և աղջիկ, և տղա, կերան աղի բլիթները՝ հավատալով, որ երազում կտեսնեն իրենց սիրեցյալին: Անկախ ամեն ինչից, թե դուք տեսաք երազում, կամ չտեսաք, հավատացեք. «Սերը համբերող է, քաղցրաբարո է, սերը չի նախանձում, չի ամբարտավանում, չի գոռոզանում, անվայել վարմունք չի ունենում, իրենը չի փնտրում, բարկությամբ չի գրգռվում, չար բան չի խորհում, անիրավության վրա չի ուրախանում, այլ ուրախանում է ճշմարտության վրա, ամեն բանի դիմանում է, ամեն բանի հավատում է, մշտապես հույս է տածում, ամեն բանի համբերում: Սերը երբեք չի անհետանում»: